Ik zal het maar bekennen: ik ben een pessimist. Tenminste waar het om voetbal gaat. Of ik nu bij Ajax op de tribune zit of naar wedstrijden van het Nederlands elftal kijk: ik verwacht er bijna altijd niet veel van. Zeker als het om wedstrijden gaat die er toe doen. Zo gaf ik van te voren geen cent om de resultaten van Oranje in Brazilië. Nu was ik hierin bepaald niet alleen. Het merendeel van deskundigen en leken-deskundigen was duidelijk: de poule-fase zouden we niet overleven en indien wel dan zouden we als tweede in de poule de match tegen de verachte nummer 1 van de andere poule, Brazilië,niet winnen. Elke pessimist noemde zich zelf eerder realist. En ziedaar: de werkelijkheid is totaal anders. Het moet maar eens gezegd: het is voor een groot deel de verdienste van Van Gaal ( en zijn staf, die voornamelijk bestaat uit mensen die door Cruijff c.s. niet meer welkom waren om voor Ajax te werken). Van Gaal blijkt een coach die durft af te wijken, ook van eigen principes. Die al vroeg de tering naar de nering durfde te zetten. Omdat hij zijn ‘spelersmateriaal’ op juiste waarde schatte.  Hij wist de groep tot een ijzeren eenheid te smeden. Hij heeft vanaf het begin op fitheid getraind. Hij weet ook ontspanning in te bouwen. Het is een coach die anticiperend durft te wisselen. En die wissels pakken tot nu toe steeds goed uit. Dat was al opvallend in zijn Ajax-tijd. Hij was het die in Wenen bij een 0-0-stand in de tweede helft eerst Seedorf wisselde voor Kanu, die in de spits komt te spelen en Ronald de Boer rechts op het middenveld en 20 minuten voor tijd Litmanen naar de kant haalt voor Kluivert die in de 86e minuut de beker binnenschiet. Mooi, dat deze Kluivert nu Van Gaal flankeert op de bank. En daarnaast ook Danny Blind, die de beslissende penalty binnenschoot, waardoor de wereldbeker ook een prooi voor Ajax werd. Van Gaal was toen Capello voor, die pas een paar minuten voor tijd, na de 1-0, twee wissels toepaste, tevergeefs dus. In de zinderende wedstrijd tegen Mexico wisselde Van Gaal zelfs twee maal van tactiek. Eerst schakelde hij over naar het vertrouwde 4-3-3, waardoor we al beter in ons spel kwamen en de drinkpauze nam hij te baat om weer te veranderen door met de inbreng van Huntelaar met twee spitsen te gaan spelen. Welke coach durft dat? Op dit toernooi bewijst hij wederom een topcoach te zijn. Misschien wel de beste ter wereld.