De mallemolen is een ander woord voor carrousel oftewel draaimolen. Het gaat mij echter om een echte letterlijke betekenis, waarin het woord ‘mal’ gecombineerd is met ‘molen’. Want mal was het waarin ik terecht kwam van maandag op dinsdagnacht en in een molen. Ik logeerde in een hotel in Amsterdam, had maandag een paar fijne ontmoetingen met vrienden en verheugde me op een dagtochtje met een goede vriendin. Om een uur of twee in de nacht werd ik wakker met hevige pijnen in borst, nek en rug. Ik kon met moeite ademhalen.  Ik wachtte nog even af, maar de messcherpe werd alleen maar heviger. Dus belde ik de receptie voor een dokter. Zij belden een ambulance, die vrij snel ter plekke was. Ik werd aan de monitor gelegd, er werd een hartfilmpje gemaakt en het functioneren van mijn longen werd getest. De uitslagen waren positief. M’n bloeddruk was uitstekend alsmede de polsslag. Er werd me geadviseerd naar een huisartsenpost te gaan voor effectieve pijnbestrijding. Dat kon ik het beste zelf doen om zo’n 300 euro te besparen. Uiteindelijk wilde men mij gratis naar de huisartsenpost bij het OLVG brengen. Daar aangekomen bleek ik niet aanmerking te komen voor de huisartsenpost, omdat ik niet in Amsterdam woon. Ik werd doorgesluisd naar de aanpalende EHBO-post van het ziekenhuis. De vrouw die me er heen verwees zei toen : u gaat de mallemolen in. En ze had meer dan gelijk. Ondanks de geruststellende resultaten in het hotel, werd ik in een kamertje op een bed gelegd en direct verbonden met een monitor en er werd opnieuw een hartfilmpje gemaakt. Er werden diverse buisjes bloed afgetapt en ik werd naar een röntgenkamer gereden voor hart- en longfoto’s. En toen was het wachten. Na een uur kwam de uitslag van het bloed: allemaal perfect. Maar voor de zekerheid zou over drie uur nog eens bloed worden afgetapt. De pijn bleef hevig. Ik kreeg een spray onder m’n tong, zonder resultaat. Ik kreeg een morfineachtige pil, waarbij gezegd werd dat ik er duizelig van kon worden. het was meer dan dat, had soms het gevoel langzaam de pijp uit te gaan. De pijn verminderde maar een beetje. Zelf had ik het idee dat het de tussenribspiertjes waren die me die pijn bezorgden. Om een uur of zeven werd dus weer een buisje bloed afgenomen. Om half negen kwam de dienstdoende dokter van de nacht met uitslagen: het bloed was goed, de filmpje ook, maar ja, die pijn. Zij droeg het over aan haar baas, zo zei ze letterlijk, die al in huis was. Vervolgens kwam een zuster om weer een hartfilmpje te maken en weer voor bloed. dat heb ik geweigerd. Ik wilde naar huis, in elk geval weg uit het ziekenhuis. Enfin even na tien uur kwam die ‘baas’, een zeer aardige vrouw, die me begreep en nogmaals zei dat er geen reden tot ongerustheid was, alleen op het filmpje was een subtiel raar dingetje te zien en ze wilden het filmpje zien wat ooit in het Lievensberg in Bergen op Zoom gemaakt was, maar dat zou pas in de loop van de middag komen. Ik kon weg, geen levensbedreigende situatie en ze ging rapport opmaken voor mijn huisarts. Om elf uur was ik terug in het hotel. Ik ging bij mijn vriendin langs, niet voor het uitje, maar voor koffie met een boterhammetje en reed terug naar huis. Met nog immer veel pijn. ‘s Middags kon ik terecht bij mijn huisarts en die constateerde middels gericht onderzoek dat ik wat ontstoken borst en rugspieren had. Toen ik hem vertelde dat ik nog laat maandagavond buiten had gezeten met aleen een jasje en overhemd was het hem duidelijk: kougevat. Hij schreef diclofenac voor en na de inname van al twee tabletten ben ik vrijwel pijnvrij. Waarschijnlijk was dat op de huisartsenpost ook geconstateerd. In het OLVG kwam niemand op dat idee, er heeft geen hand aan mijn borst en rug gezeten. Ze kunnen daar kennelijk alleen maar denken in termen van ernstig. Verspilling van geld en tijd en ik voel me eigenlijk beschaamd en beroofd van een leuke dag. Ik was inderdaad een malle-molen ingegaan. Enige voordeel is dat ik elementair gezien zo gezond als een vis ben. Hart, longen, nieren, lever functioneren uitstekend en ik heb geen diabetes.