ooit wandelde ik door de Goudse St.Jan om vooral de glazen ramen te bewonderen. Vandaag zaten we met honderden in de middenkuip van een van Neerlands langste kerken om het leven te gedenken van Gerrit de Kruijf,predikant, hoogleraar, vriend, lief mens. Een verwoestende hersentumor deed z’n levensteller steken, stilstaan op 60 jaar. Er hing veel verdriet, als een mist op een besneeuwd veld. Maar er door heen klonk de stem van hoop. Hoop vanwege de Opgestane, vanwege zijn en onze naam verbonden, geborgen in de Naam. Waar hoop het wint vertaalt zich dat in paraat zijn voor handelingen van liefde en veranderingen. van die hoop zongen we, er werd om gebeden, er werd over gepreekt. Een lange wandeling door stad en over dijk bracht ons achter de asgrijze lijkwagen naar het kerkhof. Het was ijzig koud, het miezerde motsneeuw, er was veel weerzien en er waren talrijke herinneringen. Thuisgekomen hoorde ik fragmenten van de toespraak van Obama. Dat ging eigenlijk ook over hoop en de daarmee gepaard gaande bereidheid tot verandering. hoop is de motor om de perken te buiten te gaan. hoop doet je uitstrekken, hoop baant een weg. Hoop, we hebben het hard nodig, want er is nog een hoop te doen.