Tussen alle verhalen van priesters die niet van jongetjes af konden blijven, wellicht ten gevolge van een rigide opgelegd celibaat, zijn er toch altijd weer priesters en paters  die ten uiterste trouw aan mensen blijven, wellicht juist ook geholpen door het celibaat.  Zo een was Frans van de Lugt,, die op z’n post bleef in Homs, terwijl de stad leegstroomde, omdat het er niet meer te harden was. Hij vond dat hij moest blijven, zoals een kapitein op een zinkend schip. Hij voelde dat als de uiterste consequentie van roeping. Die standvastigheid raakte me , waarschijnlijk ook , omdat ik dat zelf wellicht niet zou kunnen opbrengen. Terwijl ik ook – niet bewust gekozen of uit roeping – celibatair leef. Ossendrecht is gelukkig geen Homs. Nu is Frans lafhartig neergeknald. Juist in de veertigdagentijd, waarin we gedenken dat zijn en mijn Rabbi lafhartig geëxecuteerd werd, na eerder alleen achtergelaten, verraden en verloochend te zijn door zijn leerlingen. Ja, zo zijn we, wij, die zich naar Christus noemen: als het er op aan komt, geven we niet thuis. Een uurtje waken zit er al niet in. Het thema van deze veertigdagentijd is stilte. het is goed juist daarbij stil te staan en stil te worden over onze onmacht, niet te veel te spreken, zeker geen grote woorden. Pater Frans was geen man van grote woorden, maar van ‘kleine’ daden met grote betekenis. Als zoon uit een bankiersfamilie was hij van het begin dwars en wars van uiterlijk vertoon. Voor hem geen nette krijtstreeppakken. Er school in hem geen Jort Kelder. In de kranten van vandaag zien we hem in een leren jack. Op de televisie zag ik hem dat ze hem na zijn executie kleedden in zijn priestergewaad, met een witte stola met kruisen op beide flappen.  Frans: oprecht volgeling van Christus. Zo is hij begraven. Er schoten toen ik de liefde zag waarmee hij zo gekleed werd nog meer brokken in mijn keel. Wie schreef ook weer: Christus wordt opnieuw gekruisigd?  Tegelijk was er een ander doodsbericht, die gruwelijk raakte: die van de gewezen topbankier Schmittmann, een zelfgekozen dood, waarin hij zijn vrouw en gehandicapte dochter meenam. Hij leed aan zware depressies, lees ik in het ochtendblad. Depressie: de Al Qaida of Assad van de ziel. Een bankierszoon en een bankiersgezin ten onder aan geweld. Christus wordt opnieuw gekruisigd. In hetzelfde ochtendblad stuit ik op een rouwadvertentie, waar dichtregels van J.C.Bloem boven staan:

En voor altijd is dit mij bijgebleven:

Hoe zeer veel stiller dood dan slapen is;

Dat het een dagelijks wonder is te leven;

En elk ontwaken een herrijzenis.