Wanneer besluit je een boek te kopen?  Welnu: je hoort er velen over praten, wat nieuwsgierig maakt. Ik ben dan altijd wat wantrouwig: de smaak van de goegemeente is vaak juist niet mijn smaak. Op televisie wordt het aanbevolen. Als dat te vaak gebeurd, word ik ook achterdochtig. Speciaal als bepaalde lieden het aanbevelen. Ik weet nog goed, dat Hanneke Groenteman het werk van Voskuil, Het Bureau, aanbeval. Maar Hanneke vond eigenlijk alles mooi, nu ja, wie in haar programma kwam, werd nimmer kritisch benaderd. Nadat Voskuil al zeker vier delen had laten publiceren, kon ik de van de vele kanten gehoorde lofzang niet weerstaan en kocht deel 1. Het greep me direct, zodat ik ook de delen 2 t/m 4 aanschafte. Het volgende deel liet wat lang op zich wachten, maar voor mij geen punt. Toen ik deel 4 uit had, lag deel 5 in de winkel en kon ik aansluiten. Dan heb je aanbeveling van recensenten, wat ook riskant is. Als meerdere recensenten een zelfde oordeel geven, heeft dat meer invloed op me. Het oordeel van mijn vaste boekhandelaar telt zwaarder. Maar dan bedoel ik de baas. In dit geval Ad Quist, de eminente eigenaar van de gelijknamige boekhandel in Bergen op Zoom, waar ik kind aan huis ben. Met zijn medewerkers moet je wat hun oordeel betreft al voorzichtiger zijn, is mijn ervaring. Dat zijn reuze bekwame jongens en behulpzaam en verlezend, maar golflengten qua leeftijd, achtergrond verschillen en dat kan uitmaken. Een goed criterium is voor mij ook het lezen van de eerste bladzijde. Als ik direct bij de lurven gegrepen word dan is een koop snel beslecht. Toch kan het dan toch misgaan. Zo als met het alom geprezen werk van Oek de Jong, Pier en oceaan. Een medewerker van mijn boekhandel had het aanbevolen, de boekhandelaar wilde het gaan lezen, en de eerste pagina beviel mij ook, maar na 500 bladzijden ben ik het zat. Wat een gezeur, eigenlijk. Evocatie van een verloren tijd, wordt het genoemd. Het zal best, maar een zich verstaan met die tijd, karakterontwikkeling? Teveel woorden, niet durven schrappen, herhalingen. De stijl is beter dan een streekroman, maar inhoudelijk komt het er niet boven uit. Ik had het kunnen weten Cirkels in het gras en die Opwaaiende zomerjurken konden me destijds ook niet bekoren. Weet niet eens meer waar het over gaat. Het is literatuur zonder noodzaak. Het klinkt hard, maar niet geschreven hadden we niets gemist. Of ben ik nu te streng?