Vandaag kunnen we de sterfdagen gedenken van o.a. Georg Muffat, Duits orgelcomponist, die in 1704 overleed; van Stan Laurel in 1965, van  de legendarische voetballer Stanley Matthews (2000) en van Jan de Cler (2009), nog altijd wereldberoemd in Nederland met zijn ‘Hup, Holland Hup, laat de leeuw niet  in zijn hemdje staan’.

Op mijn kalender komt echter de Engelse dichter John Keats, die op 31 oktober 1795 in Londen werd geboren en al heel jong op 22 februari 1821 in Rome overleed. Juist na zijn dood groeide hij uit tot een van de meest geliefde dichters van de 19e eeuw. En nog steeds geniet hij een enorme populariteit. Toen Keats 8 jaar was overleed zijn vader, op z’n veertiende zijn moeder. Hij volgde een praktische medische opleiding, brak die af na ruzie en vervolgde z’n opleiding in een plaatselijk ziekenhuis. Intussen raakte hij in de ban van de poëzie en begon te dichten, onder invloed van dichters als John Milton, Edmund Spenser en William Wordsworth. Johns moeder was overleden aan tuberculose, zijn broer Thomas leed er eveneens aan. Hij verzorgde zijn broer tot aan zijn dood in 1818. Tot overmaat van ramp begon hij zelf ook aan de longziekte te lijden. Een verliefdheid kwam niet tot vervulling en hij was arm. Maar juist in die jaren schreef hij het ene na het andere gedicht, vooral odes en sonnetten. Op aanraden van zijn artsen vertrok hij in 1820 met z’n vriend Joseph Severn naar Italie. Hij was uitgenodigd door de dichter Shelley. Het mocht helaas niet baten. Keats ligt naast z’n vriend Joseph Severn begraven op Cimitero Acattolico, oftewel het Protestantse Kerkhof, in Rome. Op zijn grafsteen staat geschreven (vertaald): ‘Hier ligt iemand wiens naam geschreven was in water’. Het huis waar hij woonde kun je bezoeken en is gelegen naast de Spaanse Trappen. Aan zijn sterven herinnert nog slechts het blauwe plafond met de madeliefjes in zijn toenmalig slaapvertrek. Op last van de autoriteiten werd na zijn dood alle huisraad verbrand. Ons resten in elk geval zijn poëzie. Beroemde fragmenten zijn : ‘ A thing of beauty is a joy for ever, Its loveliness increases; it will never pass into nothingness‘ (uit Edymion) en ‘Beauty is truth, truth beauty, that is all ye know on earth, and all ye need to know’. (uit Ode on a Grecian Urn)  Mooie voorbeelden van de lyriek van de Romantiek. Maar wat zou de wereld er aardiger uitzien als we dit romantisch ideaal zouden navolgen?!