Ruig landschap, stenig, rotsige heuvels en bergen en talloze olijfbomen, simpele dorpen van hagelwitte huizen en soms een eenvoudig kerkje. Wij kijken uit op een vallei met meer, helblauw oplichtend door de winterzon, daarachter nevelig de kust. ‘s Ochtends vroeg hangt er mist tussen en rond de bergen. De wegen, ook de kleinere, zijn overwegend uitstekend geasfalteerd en er rijdt weinig verkeer; toertochtjes maken is derhalve uiterst plezierig, met weinig culturele, architectonische attracties voor tussenstops, maar wel met voortdurend wisselende panorama’s. Eten en drinken is spotgoedkoop en de bevolking is uitermate vriendelijk en behulpzaam, relaxed in omgang en handel en wandel. Op onze tweede dag werden we wel geconfronteerd met dichte winkels: Driekoningen! Een feestdag, waar je kerkelijk niets van merkt. Na het Franco-regime, dat twee handen op één buik was met de Kerk, hebben de Spanjaarden de laatste massaal de rug toegekeerd. Specifieke tradities worden in ere gehouden, de meesten zijn wel rooms religieus als een tweede natuur, maar tot actieve deelname aan de mis en anderszins komt het niet meer zo veel. Zo is mijn indruk, althans.

Gisteren zijn we naar het Alhambra geweest, in Granada. Een tocht van ruim ander half uur. Van te voren hadden we tickets gereserveerd, met audiotour. Dit op aanraden van vrienden: anders kom je er niet in of sta je lang in een rij! Het blijkt in deze tijd van het jaar flauwekul. Er zijn nauwelijks rijen en het is twee keer zo duur. Natuurlijk bezoekers genoeg, vooral uit Japan en andere Aziatische landen en vanwege de kerstvakantie, die tot maandag duurt in Spanje, veel Spaanse gezinnetjes. Maar er is ruimte genoeg om rustig alles te bekijken en rond te wandelen, onder een stralende zon en aangename temperatuur. Opvallend is dat bijna alle Aziaten alles fotograferen als een selfie. In de jaren 80 verscheen er een nummer van HP/De Tijd, met als titel Het Ik-tijdperk. In het selfie-verschijnsel heeft dit z’n (voorlopig)  hoogtepunt gevonden. Het aangename van het Alhambra is de afwisseling van buiten en binnen. Over lommerrijke paden en tussen kunstig getrimde hoge heggen van coniferen loop je van het ene indrukwekkende bouwwerk naar het andere, allen divers van stijl, interieur, geschiedenis. Het zuiver Moorse gedeelte maakt het meeste indruk. Tussendoor gelegenheid voldoende voor versnapering en rustig uitblazen. Van half tien tot een uur of twee kenden we zo genoeglijke uurtjes en in stralend weer reden we weer huiswaarts. ‘s Avonds deden we inkopen (winkels open van 5 tot 9) en aten we wederom eenvoudig doch verrukkelijk in een simpel restaurant, met moeder de vrouw als meesterkok. Thuis nog een glas vino tinto en een aflevering van Are you being served via een meegebrachte dvdbox.