Hoofdthema van onze reis is het unieke verschijnsel van de Saksische weerkerken. In Bazna, tussen Alba Julia en Medias, wachtte ons niet alleen de verrassing van weer zo’n parel van solide eenvoud, volkskunst en eeuwen van getrotseerde tijd, met de uitleg van een vriendelijke oude vrouw, een van de weinig overgeblevenen van de Duitstalige, Lutherse bevolking, maar ook de gastvrijheid van een copieus middagmaal. In het dorpshuis was de vorige avond uitbundig het huwelijk gevierd van een Roemeense jongen met z’n in Duitsland gevonden lief. Wij mochten genieten van de nog immer smakelijke restanten van heerlijk zelf bereid voedsel, evenals de ploeg die gecharterd was om zaal te kuisen en de keuken te ruimen. Of het nu om Roemenen of Hongaren gaat of de nog weinige Saksen, de gastvrijheid is spreekwoordelijk. Delen verhoogt de levensvreugde. Samen eten en vooral ook drinken en het liefst allebei tegelijk maakt het leven echt de moeite waard. In de katholieke liturgie staat niet voor niets de eucharistie centraal. Eucharistie betekent dankzegging, het is een dankbaarheidsritueel: de Eeuwige deelt z’n leven met ons, waardoor het de moeite van leven waard is. Jammer dat het nooit in een kring gevierd wordt, ieder stapt voor zich naar voren om individueel de ouwel te ontvangen en in meer verlichte gemeenschappen ook nog een slokje wijn. Bij protestanten heet het Laatste Avondmaal, maar de sfeer staat soms ver af van vreugde, dank en zeker van de oorsprong. In de vroege kerk was het onderdeel van het met elkaar delen van eten, leven, vrolijk vanwege geschonken gein door en in Christus, wiens leven en sterven uiteindelijk ritueel weer te binnen werd gebracht aan het eind van het liefdesmaal .In elk geval, wat is heerlijker dan samen het glas te heffen en op te scheppen , de smaakpapillen komen los met de tongen en omgekeerd. Niet alleen God ziet dat het goed is.