Gisteren wederom met vriendin A. op pad naar de vogelkijkhut van Krayenberg, aan het Markiezaatsmeer dichtbij Bergen op Zoom. Je gaat eerst een bebost dijkje over en dan ligt drassig landschap voor je, met een paar rundersoorten en wat ‘wilde’ paarden en pony’s. En van hieruit heb je ook zicht op het appartementencomplex waar een paar dagen geleden diverse auto’s uitbrandden in de parkeergarage. Nog steeds stonden er brandweerauto’s bij de plek des onheils. Het was heerlijk nazomerweer en de herfstkleuren warmden het oog. Namiddaglicht streek het water bijna krijtwit. Talrijke eenden, ganzen, zwanen, meerkoeten dobberden rustig. Geen onrust in de lucht, zoals de vorige keer toen een zeearend vanaf een paal in de verte opsteeg en dreigend over het water klapwiekte. Vanuit de kijkhut zagen we wel een blauwe kiekendief scheren. Wij hoopten op de vogel met de spanwijdte van een deur, maar vergeefs. Wel dook een ijsvogel op. Maar daarvoor wel een trucje toegepast. Zowel A. als ik hebben Tsjilp op onze Iphone, een app met de meest voorkomende vogels en hun geluid. Het geluid van de ijsvogel aangezet: en ja wel even later zagen we hem eerst voorbijschieten. Een tijdje bleef hij heen en weer schichten, tot hij eindelijk niet ver van ons vandaan op een rietstengel plaats nam. Minuten lang konden we hem in zijn luisterrijke verenpracht bewonderen. Een snavel langer dan z’n blauwe kop met die schuine zwarte ogen; een volblauwe rug met een streep hemelblauw, z’n bruin-oranje borst: het blijft steeds weer een opwindende ervaring. A. kon prachtige foto’s maken.

Terug naar de auto schoot hij nog een keer dwars over ons pad. We spotten nog twee grote zilverreigers en bij een kreek werden we verrast door surrealistisch artistieke planten. Verder geen zeearend, noch een vos, noch een ree. Wel een roodborstje, ook altijd ontroerend mooi. Al met al weer blijmoedig huiswaarts.