Een vrolijke, jonge vrouw opent de poort die naar de zoveelste burchtkerk leidt – we krijgen er geen genoeg van, want elke kerk is verrassing – . Een nog vrolijker hond springt ons tegemoet en tegen ons op. Hij heeft een olijke snuit, is zwart – wit, laat zich graag strelen en begeleidt ons tot voor de deur van de kerk. We zien veel honden: hofhonden, honden met een baasje, bazinnetje, maar merendeel straathonden, echte vuilnisbakhonden,groot, geel, vaal, soms mooi zwart, grauw, vuil. Ze steken altijd onverwachts over, ze horen schijnbaar bij niemand, ze worden regelmatig doodgereden. Katten zien we vooral ook zwerven. Wild laat zich nauwelijks zien, terwijl het land er van moet barsten, maar er is zoveel ruimte zonder menselijke aanwezigheid. Rond Brasov en nog ver het land in zijn beren en wolven. De boeren merken het aan schapen die aangevallen, geroofd worden. Door het hele land stofferen zich de groene dalen met ettelijke kuddes schapen, met weer andersoortige honden. Minder in aantal, maar toch ook met grote regelmaat te bewonderen grote kudden koeien, gehoed door oude herders, jochies, families. Soms ook kleine kudden geiten. Zelfs op de grote doorgaande wegen doemen karren  met paarden op, gemend door meestal twee besnorde mannen. In dorpen grazen koeien alleen in de berm. Op de schoorstenen ooievaarsnesten, nu bevolkt met jonkies. Ooievaars zweven ook over het land, majestueus , statig, betoverend. Dat ze in de sprookjes en mythen de brengers van baby’s zijn, laat zich goed voorstellen. Vandaag zagen we ettelijke gele kwikstaarten op een mesthoop, als mede bonte kraaien. Tapuiten heb ik gezien, een valk in (territorium?) gevecht met een sperwer, mussen die elkaar vrolijk achterna zitten of een stofbad namen. Kraaien en eksters in overvloed, een enkele keer slechts wat reeën. Van alle dieren kwam die hond van de kerk het dichtst bij in mijn ziel. Qua ras geen herdershond, maar qua aandacht meer dan. Hij was mij een herder.