‘Wat een afgang’ zei ik tegen de jongen die naast me z’n bierblaas stond te legen. ‘Kan gebeuren’, antwoordde hij droogjes. Ik had de wedstrijd Wales- België gezien in mijn stamkroeg, de Leeuw van Vlaanderen, net over de grens. Het was er stampvol, binnen en buiten onder het overdekt terras en in een extra bijgeplaatste tent. Stampvol met voornamelijk als Rode Duivels geklede en beschilderde zuiderburen. Zoals ook de jongen naast mij in het urinoir. Maar toen het laatste voor de Belgen fatale fluitsignaal klonk, veranderden de Rode Duivels om me heen in makke lammetjes, sterker nog in vrolijk door gietende dorstlessers. Geen vervloekingen, geen woede en mijn voornemen om het café Claus’ meesterwerk Het verdriet van België te schenken liet ik prompt varen, want er was geen verdriet. Op de Vlaamse TV werd eindeloos het debacle geanalyseerd, maar geen hond die er aandacht aan besteedde. Het was de stemming van ‘Kan gebeuren’. Wel prettig overigens zo’n reactie. Maar in de topsport kom je natuurlijk met zo’n berustende houding nooit ver. En was dat ook niet een van de makke’s van de Rode Duivels als team? Ze waren wel rood, maar geen duivels. Dat terugzakken na de 0-1 was zo typerend. Dat deden ze ook tegen Hongarije en toen kwamen ze ook al in moeilijkheden, alleen miste Hongarije de echte kwaliteit om dat af te straffen. Ik vond de euforie over het spel tegen de Hongaren ook overdreven. Ze kregen zoveel ruimte dat jongens als Hazard konden excelleren. Maar zet druk, speel compact en Hazard en de Bruijne weten zich geen raad. En hun spel gaat berusting vertonen, de duivels worden lammetjes. Er is te weinig hartstocht, passie, gedrevenheid, teamgeest. Je zag het al bij de volksliederen: wat een verschil met die jongens van Wales. Zij zingen als duivels, zij zingen zich tot kerels. Het valt me op, dat de teams die het meest de hartstocht er in gooien bij de volksliederen, het verst komen. Naast Wales ook Italië en IJsland. Het is het EK van de hartstocht. Misschien wel typerend voor het huidig tijdsgewricht, waarin het nationalisme weer veld wint. Vanavond ga ik vooral weer letten op het zingen van de Italianen tegenover de Duitsers: een goede graadmeter voor de instelling van de wedstrijd. Het zal me niet verbazen dat de Azzuri die slag winnen en dat ook op het veld waarmaken. En wie weet IJsland tegenover de Fransen morgen eveneens. En mijn vurige bede: dat Wales nu ook de laffe, kleurloze Portugezen er uit knikkeren. Ofschoon gezegd moet worden dat met Pepe en die jonge gast van 18, Sanches, Ronaldo c.s. ook een boost van hartstocht geven.