Het is weinigen gegeven om honderd jaar te worden. Het is maar een enkeling gegeven die leeftijd te bereiken als Hebe Kohlbrugge. In het bijzijn van zo’n honderd vijftig vrienden en bekenden werd haar verjaardag gevierd in de kerkzaal van de Hernhutters in Zeist. Na ontvangst met koffie/thee was er allereerst een ochtendwijding onder leiding van Hans Kronenburg, voormalig predikant van de Utrechts Domkerk, waar Hebe al decennia op zondagen te vinden is. Na een korte pauze was het de beurt aan Hebe zelf. Zij vertelde haar levensverhaal. De Hernhutter predikant en gastheer had ons al gewaarschuwd dat ze gemiddeld per levensjaar een minuut nodig had. Het kwam exact zo uit. Zo is mij verteld, omdat ik helaas niet tot het einde kon blijven vanwege ziekenbezoek in Arnhem. Wel hoorde ik haar wederwaardigheden gedurende de oorlog en er na in haar eerste contacten met de Duitse kerken, zowel in west als in oost. Hebe kan zeer boeiend vertellen. En dat deed ze op haar honderdste nog met een vitaliteit en energie die je meer van jonge mensen en mensen in de bloei van hun leven verwacht. hebe lijkt nog steeds in de bloei van haar leven. Ze woont nog steeds zelfstandig, in Utrecht, waar ze jaren en jaren met haar zuster Hanna woonde, die voor haar ogen zo’n vijftien jaar geleden in hun eigen straatje door een achteruit rijdende vrachtwagen werd overreden. Hebe: een vrouw in verzet, tijdens en na de oorlog. In verzet tegen alles wat in haar ogen de door de God van Abraham, Izaak en Jakob bedoelde humaniteit afbreekt en schendt. Hebe werkt nog iedere dag: aan handgeschreven commentaren van Bijbelboeken, aan correspondentie, aan brieven aan synode en dergelijke. Hebe: een tsaddik , een rechtvaardige, die bezongen wordt in psalm 92, de psalm die centraal stond tijdens de ochtendviering. Hebe bloeit nog als een palmboom.