Ter verpozing trek ik regelmatig de grens over. Slechts drie kilometer scheiden mij van De Leeuw van Vlaanderen, een zeer oude pleisterplaats, waar het bier goed is en de biefstuk van eigen rund van topkwaliteit. Toch drink ik er vaker een pintje dan dat ik het mes laat glijden door de boterzachte ossenhaas. Een paar maal per week doe ik me aan het eind van de middag tegoed aan het bier van de maand (voor slechts 2 euro 50), vrijwel altijd een tripel of verwant product uit diverse (klooster)brouwerijen. Als ik niet met iemand afspreek neem ik de NRC mee, die echter vaak ongelezen blijft, omdat ik in gesprek raak met andere (Vlaamse) stamgasten. Een paar dagen geleden was dat weer het geval. Het onderwerp was de komst van een moskee in een voormalige RK school, in de buurt van Zandvliet, waartoe het gehucht rond De Leeuw van Vlaanderen behoort. De Vlaamse stamgasten, die zelf nergens meer aan doen, spraken hun verontwaardiging uit over het besluit van de RK bestuurders hun school te verkopen aan uitgerekend een moskee. Ik bracht te berde dat moslims toch recht hebben op een een eigen ruimte voor hun diensten, maar toen kwam het hoge woord er uit: ‘ we moeten geen moslims’. ‘Des Pudels kern’! Hier gaat het ten diepste om, ook, juist ook, waar het de grote stroom asielzoekers betreft. In de Eerste Wereldoorlog kon ons land 1 miljoen Belgen bergen, op een toenmalige bevolking van 6 miljoen. Het ‘wir schaffen das’ van Merkel nu, kon toen waargemaakt worden. Niet zonder problemen en onder de druk van een oorlog heel dichtbij en met een minder mondige democratie, maar toch. Zouden we dan als Europa als geheel geen miljoen vluchtelingen kunnen opnemen? De vraag stellen is hem beantwoorden. Maar het lukt niet. Het een na het andere plan loopt stuk en stuit voordat het tot enige uitvoering komt al op bezwaren. Die heel evident klinken, rationeel en dus blijven we palaveren, overwegen, heroverwegen en is Merkel de enige die haar visie behoudt, maar toch ook daarbinnen moet schipperen. Samsom komt met een plan, Verhofstadt weer met een ander. de kranten staan dagelijks er vol van en ik merk dat ik geen zin meer heb om te lezen, omdat we in feite nauwelijks opschieten. Goedwillende politici genoeg, maar ook zij weten dat het eigenlijke probleem is dat een groot deel van de bevolking, in welk land dan ook, geen moslims willen. De islam boezemt angst in. En als ik eerlijk ben, zit ook ik niet te wachten op opvattingen die indruisen tegen humane waarden die bepalend zijn voor onze rechtstaat. Ook ik gruw van salafisme en aanverwante islamsoort. En het door veel media gecreëerde frame is dat islam salafisme is of nog erger en dat we met het toelaten van moslims we terreur en voor ons achterhaald conservatisme binnen laten. Elk incident is daarbij geen incident, maar voorbeeld er van, geen uitzondering maar regel. En groeit de angst en afweer en kan Wilders stijgen in de peilingen. Een mooi voorbeeld van dat ‘ramen’ pas in het Journaal. Er waren cijfers over geweld- en zedendelicten in AZC’s. Staatssecretaris Dijkhof werd er over geïnterviewd. De verslaggeefster deed niet anders dan hem voorhouden dat het toch niet zo gek was dat mensen bang zijn voor de komst van azc’s. En hoe hij rustig bleef benadrukken dat het ging om incidenten binnen azc’s, bleef de Journaalvrouw maar doorgaan op het gevaar voor de omgeving. Vroeger , in mijn jeugd, hoorden we van het rode, maar ook het gele gevaar. Nu is het het gevaar van de islam. En het verlamt, beheerst debatten en beheerst de officiële politiek, die laveert van plan naar plan. Zou het niet zaak zijn om eerst die al dan niet terechte angst helder te benoemen, te erkennen dat die er is en volop het pedaal van de voorlichting te trappen? Waarbij ook kan helpen kleinere opvangcentra te creëren door het hele land, met kleinere aantallen asielzoekers. Vervolgens in de azc’s mensen een zinvolle dagbesteding te geven met veel taal- en sportlessen, bijvoorbeeld. De plaatselijke kerken zouden hierbij een grote rol kunnen vervullen, omdat de leden van die kerken ook angsten kennen, maar ook getraind worden in het gebod goed voor de vreemdeling te zijn en hen in hun kracht te laten functioneren, vanuit een liefde die alle angst bestrijdt.