Ik kan een ieder aanraden Auke Koks boek Tussen Godenzonen te lezen. Vorig jaar liep hij een seizoen lang mee met de selectie van Ajax. Het boek is vooral verslag van (wel)bevinden, ontwikkeling, rol van een aantal spelers. Van Van Rhijn valt dan op hoe gering de Leidenaar over zich zelf denkt en je ziet het terug in zijn spel. Mooi en ontroerend is beschreven hoe Daley Blind zich een positie moet zien te veroveren, aan hoeveel kritiek de jongen bloot staat en zich tot een onmisbare speler knokt. Na afloop van de wedstrijd gisteren tegen A.C.Milan zag ik Blind van shirtje ruilen met Balotelli. M’n eerste reactie was er een van verbijstering, verontwaardiging. Shirtje ruilen met zo’n boef op het veld?! Alles had de lange Milan-spits gedaan om voetbal onaantrekkelijk te maken, alles gedaan om voetballen van Ajax te beletten. Theater, vrije trappen uitlokken, aanslagen. Heel Milan deed het – en het ergste: scheidsrechter Webb liet het allemaal toe, trapte erin, je zou bijna denken dat Berlusconi zelf tijdens de rust in zijn kleedkamer is geweest met een goed gevulde enveloppe – maar Balotelli spande de kroon. En uitgerekend met hem ging Daley z’n shirt ruilen.  Na een nachtje slapen denk ik: Daley je bent een heer. Misschien heeft Balotelli er omgevlagd en jij wilt geen hard feelings na de wedstrijd. En misschien ook wel omdat hij besefte dat hoeveel anti-voetbal Milan ook speelde en hoe slecht Webb floot, Ajax zelf te weinig gif, te weinig stootkracht, te weinig raffinement had om dat ene doelpunt te kunnen maken. Het zou wel verdiend zijn geweest. En de enige die het had kunnen doen, die het meest doelgericht en giftig was, was Davy Klaassen. Die omhaal in de laatste seconde! Net naast. Beter was Ajax niet getypeerd: net niet.  

En daar ging ik dan gistermiddag met mijn huisarts achter het stuur. Half zes reden we weg. Ik met minimale verwachting en een gevoel van jammer Messi niet te zullen zien spelen, mijn kompaan optimistischer gestemd. Onderweg drukker dan ooit. Files bij Raamsdonk, na Gorcum en in de buurt van Amsterdam. Geen mogelijkheid om de auto zoals gebruikelijk te parkeren op P2.  We werden er van af geleid. We kwamen verder van de Arena vandaan en de tijd klokte richting half negen. Mijn kompaan zette me af en zocht verder zelf naar een parkeerplek. Ik stapte door de pijn aan mijn rechterknie heen om op tijd te zijn. De klok tikte. In de hal van de Arena had mijn kompaan mij ingehaald en samen konden we de tribune op. We gingen zitten en de Tsjechische scheidsrechter floot voor de start van wat al spoedig bleek de beste wedstrijd van Ajax sinds tijden. Wat was dat middenveld goed: Blind met de Litmanen-achtige neus voor de juiste positie, Davy Klaasen met techniek gekoppeld aan flair en dynamiek, Serrero als een Sneijder in oude goede doen wegdraaiend, passerend en penetrerend. Wat stond het centrale verdedigingsduo als een huis. Wat speelde Boilesen met zwier en technisch vernuft. Wat was Hoesen soepel en balvaardig. Wat een domper dat Boilesen moest uitvallen. Maar Ajax denderde door. De 1-0 gaf een ontlading als van een orgasme, de tweede goal bracht golven van ongeloof, verwondering en explosies van vreugde. Het stadion stond te daveren op z’n grondvesten. Akelig was de val van een supporter in de betonnen gracht. We gingen er na de rust eens goed voor zitten, maar als een zevenklapper sloeg de tackle, rode kaart, strafschop binnen. Ik vreesde  ommekeer, ondergang,  2-3 verlies. Maar was de eerste helft historisch, de tweede helft bleek heroïsch: driekwartier lang aanvallen afslaan, geconcentreerd, koelbloedig, intelligent. Denswil viel vreselijk goed in. Tegen het eind liet Klaassen zien over hersens te beschikken. 50.000 man achter tien jongens, die alles gaven, zich leeg knokten. In geen tijden smaakte een glas wijn na afloop zo goed. Diep in de nacht kwamen we thuis. Niet eens echt moe. Van zo’n wedstrijd knap je op. Wat een avond, wat een club!

Met mijn lokale lijfarts bezocht ik zaterdag de wedstrijd Ajax- Vitesse. Mijn huisarts is een optimist en voorspelde een overwinning; ik ben een pessimist, zeker dit seizoen en zei blij te zijn met een gelijkspel en hoopte op een 1-0 overwinning. Het werd 0-1. Ik heb me niet verveeld. Achterin bij Ajax genoot ik van Cilissen en van Veltman. Denswil is ook een talent met veel potentie. Daley Blind is in stijl een zoon van zijn vader en echt doorgebroken. Siem de Jong is nog steeds herstellende van de klaplong, mijn lijfarts vindt dat niet meer dan logisch en hij heeft er meer verstand van dan ik ( hij is ooit nog clubarts geweest van RBC). Serero is in mijn ogen minder slecht dan wordt gezegd. Poulsen redde een tegentreffer en heeft iets van de stofzuiger Willy van de Kerkhoff. Het grote probleem ligt voorin. Eigenlijk is Sightorsson geen echte Ajax-spits. In elk geval mist hij de kwaliteiten die Van Basten, Kluivert en Ibrahimovic hadden/hebben. De IJslander moet het helemaal hebben van voorzetten. En dan komen we bij de kern van het probleem: er zijn er nauwelijks die hem bedienen kunnen. Fischer en Andersen zijn het niet. Fischer zoekt wanhopig naar vorm, gaat pielen, draait de verkeerde kant op, gaat nooit buiten om en heeft zo weinig zelfvertrouwen dat hij echte kansen ook jammerlijk om zeep helpt. Andersen heeft benen die op luciferhoutjes lijken, is zo fragiel dat subtiel bedoelde techniekjes smoren in de stevige aanpak van zijn tegenstander. Als een complete linie faalt, valt er voor middenlinie en defensie ook geen eer te behalen. Ik heb me wel verbaasd over het feit dat Frank de Boer zo lang wachtte met het naar de kant halen van met name Fischer. Toen hij er uit werd gehaald en later ook Andersen en De Jong meer centraal ging spelen, kwam er veel meer dreiging en had de wedstrijd als nog gewonnen kunnen worden. Met een ruimere blik vraag je je af , waarom Ajax met die twee Denen speelt, die dus geen buitenspelers zijn. Terwijl dat het enige soelaas voor Sigthorsson zou zijn. Waarom moest Boerrigter weg? Waarom buitenspelers als Lukoki verhuurd? Het antwoord zal zijn dat zij te kort kwamen/komen. Als dat zo is en dat we in een soort overgangsfase zitten, dan moeten we alvast incalculeren dat een vierde titel op rij een illusie is. Dat overwinteren in Europa utopisch zal blijken. Dan moeten we niet zeuren en de konsekwenties van beleid accepteren. Maar ik hoor in de beroemde wandelgangen dat god Cruijff over Frank de Boer ontevreden is (te veel balletjes breed voetbal) en dat Frank het niet lekker zit dat hij uit het Technisch Hart verdwenen is. Is De Boer straks de volgende die achter David Endt als laatste tot nu toe het veld moet ruimen?  Bij de Verlosser is niets onmogelijk.  By the way: Technisch Hart  klinkt wel sympathiek, maar hoe staat het met het Technisch Hoofd/Verstand?