Het team van de A2 uit het seizoen 1993 – ’94 wat ik de vorige keer heb behandeld stond o.l.v. trainer Spitz Kohn. De A 1 van dat seizoen had als trainer Co Adriaanse. De spelers van toen:

1. Roy van de Mije . Op internet vind ik hem in januari  2016 terug als de dan nieuwe trainer van JOS Watergraafsmeer, waar ooit Rinus Michels ook trainer was voordat hij dat bij Ajax werd. Roy komt over van het Haarlemse EDO. Hij begon zijn trainersloopbaan bij United/Davo  uit Haarlem. Daarna Young Boys (samen met Rinus Israël), waarna Blauw Wit  en EDO volgden. Hij werd geboren in Amsterdam-Oost, voetbalde in de jeugd voor WTO en Zeeburgia. Toen dus Ajax, daarna AZ, Heracles, Omniworld, Argon, Koninklijke HFC, Young Boys en United/Davo. Maar na JOS komt Legmeervogels uit Uithoorn. Daar forceert hij vorig jaar november zijn ontslag, want derde divisionist OFC wil hem inlijven.

2. Marco van Gulik. Schijnt bij Almere gevoetbald te hebben.

3. Kiki Musampa. Kijk, dat is een bekende. In 1977 in Kinshasa geboren, maar groeit op in Ede, waar hij bij VV Blauw Geel’56  door Ajax gescout wordt. In het seizoen 1994/95 sluit hij bij de selectie van het eerste elftal, wint als reserve mede de Champions League, Super Cup en de wereldbeker. In het seizoen daarop staat hij in de basis in de legendarische uitwedstrijd tegen Real Madrid, met 0-2 door Ajax gewonnen, wat door arbitrale blunders 0-4 had moeten zijn. Ajax speelde zo goed, dat het Madrileense publiek tot een spontane staande ovatie kwam. Hij stond ook in de basis van het elftal dat in Rome de finale van de Champions League tegen Juventus na een 1-1 eindstand verloor na strafschoppen. Het elftal van Juventus stond stijf van de doping na later bleek. Musampa maakte het eerste doelpunt in de kersverse Amsterdam Arena, nu Johan Cruijff Arena, op 21 augustus 1996 tegen NAC. Het was een vreselijk saaie en slechte wedstrijd, het bleef bij die ene goal. In 1997 vertrok Musampa naar Bordeaux, waarna in 1999 Malaga volgde en vier jaar later Atletico Madrid. In 2005 raakt hij daar uit de gratie, wordt verhuurd aan Manchester City,waar hij zo goed speelt, dat hij een oproep krijgt voor het Nederlands elftal. Hij speelt nog voor Trabzonspor, als Louis van Gaal hem naar AZ haalt. De Alkmaarse club kampt met een tekort aan fitte middenvelders. Hij speelt vier wedstrijden in vier maanden, speelt nog in Seoul en voor een blauwe maandag bij Willem II. In 2009 stopt hij als voetballer. Hij wordt jeugdtrainer bij Ajax en Almere City om daar een paar jaar terug na conflicten te zijn ontslagen. Een neefje van Kiki speelt in de Ajax-jeugd.

4. Casper Nelis. Een jongen afkomstig uit ‘s Graveland, die al in 1987 in de Ajax-jeugd komt te keepen. Twee seizoenen (1997/99) is hij de derde keeper achter Van der Sar en Fred Grim. In 1999 verkast hij naar Willem II als wederom derde doelman, achter Jim van Fessem en Kris Mampaey. Hij keept er slechts 1 wedstrijd na disciplinaire schorsing van Van Fessem. Vanaf 2000 keept hij alleen nog voor amateurclubs: FC Omniworld, VV Heerde, SO Soest, DOVO,VVZ’49 en SV Loosdrecht. Hij werkt als media-adviseur buitendienst bij BDUmedia.

5. Nicki van Aart. Hem vind ik terug als keeperstrainer bij AZ, vanaf juli 2011. Onlangs bijgetekend tot 2022. Hij is de trainer van o.a. Bizot.

  tussen RobertEenhoorn en Max Huiberts

6. Kofy Mensah. Ook weer een jongen die het eerste haalt en in totaal 21 competitiewedstrijden speelt. Vanaf 1999 tot 2003 speelt hij bij NAC en promoveert mede club naar de Eredivisie. Daarna een jaar ADO Den Haag, in 2004 speelt hij zes wedstrijden voor het Cypriotische Anorthosis Famagusta. In 2006 op amateurbasis voor FC Omniworld. En dan is het over. Sinds 2017 is hij actief als jeugdtrainer bij Almere City.

7.Dave van den Berg. De linksbuiten haalt de selectie, maar speelt in twee seizoenen slechts twaalf wedstrijden. Wat wil je ook: hij heeft concurrentie van Marc Overmars. In 1997 verhuist hij naar het Spaanse Rayo Vallecano. Speelt daar uiteindelijk ook niet veel en keert terug naar ons land om voor FC. Utrecht te gaan ballen. Met deze club wint hij twee nationale bekers en de Johan Cruijffschaal. In 2004 maakt hij zijn debuut voor het Nederlands Elftal vanwege een blessure van Arjan Robben (Zweden-uit -2-2). Na afloop van het seizoen 2005/06 mag hij transfervrij vertrekken naar de VS, waar zijn vrouw vandaan komt. Hij speelt eerst voor Kansas City Wizards, daarna voor de New York Red Bulls, in 2009 wordt FC Dallas zijn derde club. Daarna werd hij trainer in dienst van de Amerikaanse voetbalbond, in 2019 wordt hij assistent trainer bij New England Revolution.

8. Patrick Kluivert. Deze topper behoeft geen verdere uitleg.

9. Nordin Wooter. Weer een jongen die het eerste haalt. In drie seizoenen komt hij tot 58 wedstrijden. In 1997 vertrekt hij naar Real Zaragoza (32 wedstrijden), in 1999 naar Watford ( 63 wedstrijden), in 2003 vinden we hem terug bij RBC Roosendaal,daarna kort ook Sporting Braga, hij speelt op Cyprus bij Famagusta,in Griekenland bij Panathinaikos en in Turkije bij Sivasspor om weer te eindigen op Cyprus: AEK Larnaca. Van 2010 tot 2012 is hij voorzitter van FC New Amsterdam, een fusie van SC Nieuwendam uit Amsterdam-Noord en zijn eigen organisatie ‘Masters of the Game’,waarbij hij samenwerkt met Kiki Musampa en Tarik Oulida. Maar in 2011 gaat hij failliet en de club een jaar later. Sinds die tijd is hij techniektrainer voor de jongste Ajax-jeugd en in januari 2019 werd hij aangesteld als trainer van FC Lienden.

10.Hans Erik Ramberg. Een jongen die gescout werd bij het Noorse Fredrikstad en net aangesloten is bij de A1. Hij raakt al jong zo ernstig geblesseerd, dat topvoetbal er niet meer in zit. Hij keert terug naar Noorwegen, hij voetbalt nog wel, maar zijn geld verdient hij voornamelijk als leraar.

11. Rosco Viereck. In 2007 blijkt hij te spelen voor VV Spartaan uit Amsterdam.

12. Titi Ohemeng. ???????????

13. Ron van de Broek. In 1995 blijkt hij te spelen voor de Ajax-zaterdagamateurs.

14. Danny Landzaat. Het blijkt Denny te zijn. De jongen van Molukse afkomst komt in 1984 van Buitenveldert. Hij doorloopt van zijn achtste de hele jeugdopleiding, maar speelt in het eerste slechts 1 wedstrijd en valt voor 3 minuten in tijdens de kwartfinale van de UEFA Champions League tegen Borussia Dortmund ,allebei in het seizoen 1995/96. Hij vertrekt naar MVV. Daar speelt hij zich in de kijker van Willem II en groeit in vier seizoenen uit tot een belangrijke speler, haalt Oranje, speelt zich in de kijker van Feyenoord en Ajax, maar het komt in 2003 tot een transfer naar AZ. Vandaar twee seizoenen bij Wigan Athletic, van 2008 tot 2010 in het shirt van Feyenoord, daarna drie seizoenen FC Twente, waar hij in de zinderende slotwedstrijd van de competitie in de Amsterdam Arena met een eigen doelpunt Ajax behoorlijk te hulp schoot bij het behalen van de kampioensschaal. In 2014 vinden we hem terug als assistent-trainer bij AZ, van 2018-2019 onder Jaap Stam bij Feyenoord en daarna met Piet Hamberg onder Henk ten Cate bij het Saoedische Al-Ittihad. Geld wat stom is maakt recht wat krom is, zo heet dat toch? Voor Oranje kwam hij 38 keer uit.

15.Rob Gehring. Amstelveense jongen die van AFC kwam. Als amateur debuteert hij in de hoofdmacht in de UEFA Super Cup van1995 tegen Real Zaragoza. Hij raakt vervolgens zwaar geblesseerd, maar weet dankzij zijn vriend Dave van de Berg een oefenstage in de wacht te spelen bij Rayo Vallecano, waar Dave is neergestreken.Hij dwingt een contract af. Maar een trainerswissel pakt voor hem slecht uit. Hij wordt verhuurd aan Rayo Majadahonda (2e divisie). Hij speelt 17 wedstrijden voor de Madrileense club. Hij keert terug naar AFC inspeelt voor de club van Jack van Gelder zeker tien seizoenen. Gehring werkt in de textielbranche.

16. Robel Goitom. ?????????

17. Mark Heimgartner. Geboren Barnevelder, tot zijn zestiende lid van SDV Barneveld. Wordt begeerd door Feyenoord, FC Utrecht en Vitesse, maar kiest voor Ajax. Speelt twee seizoenen in het rood-wit,daarna twee seizoenen bij Jong Vitesse. De top van het profvoetbal bleek te hoog gegrepen en hij ging spelen voor Sparta Nijkerk. Er volgden nog vele amateurtopclubs om uiteindelijk jeugdtrainer te worden bij SDV Barneveld.

Aan het ruimen, aan het schiften. Vandaag een doos met Ajax Magazines uit het seizoen 1993-’94 en 94 -95.. In die periode begon ik columns te schrijven voor dat blad onder de naam: Aan de zijlijn. Dat jaren gedaan, die ga ik nog eens scannen en wellicht opnieuw publiceren. Mijn goede vriend en vast voetbalmaatje op de tribune Raymond Bouman, die ook de documentaire over mij maakte in 2009 voor de IKON :Liefde voor de Heer, verzorgde in genoemd magazine het jeugdvoetbal. En weer geeft dat aanleiding om te kijken hoe de carrières van de beloften verlopen zijn. Neem de A2 van die tijd. Daar zien we:

1. Joël Titaley. Op internet vind ik dat hij in november 2018 ontslagen is als trainer van de zondagshoofdklasser De Meern. De Edenaar was daarvoor trainer van DTS Ede2, Ostrabeke ( Oosterbeek) en Zwart Wit (Harderwijk). Bij V.N. vind je: ‘helaas is van deze speler geen carrière bekend’. Het eerste van Ajax heeft hij nooit gehaald, zoveel weet ik wel.

2. Dennis van den Berg.  Een artikel in het AD  van 5 sept. 2018 geeft enige informatie. Hj speelde in de jeugd van Lunteren, waar hij door Ajax gescout werd. Hij stopte op z’n 28e. Hij speelde in de top van het zaterdagvoetbal bij Spakenburg en kortstondig bij Sparta Nijkerk, waarna hij terugkeerde naar Lunteren.

3. Guillermo Edwards. Op internet niets over te vinden.

4. Mario Melchiot. Kijk, die kennen we, die heb ik zien voetballen , die heeft het eerste gehaald. Een wat slungelige verdediger, net zo lang als ik zelf. Kwam wat houterig over. Speelde drie seizoenen in Ajax’ hoofdmacht: 1996-97; 1997-98; 1998-99. In totaal speelde hij 95 wedstrijden en maakte drie doelpunten. En toen werd hij verkocht aan Chelsea, speelde daar 5 seizoenen, met een totaal van 164 wedstrijden ,waarin hij vier keer scoorde. In 2004 vertrok hij naar Birmingham City, ook Premier League; in de twee seizoenen voor deze club kwam hij tot 66 wedstrijden en 2 doelpunten. Het seizoen 2006-2007 kwam hij uit voor Stade Rennais, Franse Ligue 1: 34 wedstrijden, 0 doelpunten. Vervolgens weer terug naar de Premier League: Wigan Athletic, waar hij in drie seizoenen tot 66 wedstrijden komt en twee doelpunten. In 2010 gaat hij woestijngeld ophalen bij Umm-Salal in Qatar. De rechtsback, die twintig maal het Oranjeshirt droeg, had als bijnaam ‘Super Mario’. Hij geniet van het leven in Los Angeles.

5. Dennis Vos. Eveneens publiek spoorloos verdwenen.

6. Danny Murphy. Je vindt op internet van alles over een Engelse profvoetballer met die naam, maar niet over de jongen die in Ajax A2 speelde.

7. Jerry van Haagen. Van hem vind ik dat hij, een aanvaller,  in juli 2002 overstapte van Almere City naar SV. Argon, het jaar daarop naar Zuidvogels uit mijn geboorte- en woonplaats Huizen en als SV. Huizen-aanhanger mijn ‘vijand’. En in 2005 weer terug gaat naar Almere City.

8. Eli Louhenapessy. Amsterdamse jongen van Molukse afkomst (1976). Voordat hij in de Ajax-jeugd terecht kwam speelde hij bij DWS. Hij wist niet door te breken in het eerste. Onder Van Gaal speelde hij één helft in het seizoen 1996-97. Dat was tegen NAC als vervanger van Babangida. Udinese kocht hem aan voor vijf jaar, maar hij speelde nauwelijks voor de club in de serie A. Hij werd verhuurd aan Genoa, waar hij 12 wedstrijden speelde; daarna werd hij voor anderhalf jaar uitgeleend aan De Graafschap. Maar speelde er maar twee wedstrijden. Daarna nog vijf wedstrijden voor Salernitana en vervolgens nog eens negen wedstrijden voor het Oostenrijkse Bregenz. Treurnis alom dus. Vanaf 2002 speelde hij verder op amateurniveau, maar wel in Italië. 

9. Arno Splinter. Een geboren Amsterdammer (1977). Werd door Ajax scout bij SV Almere. Drie seizoenen was hij vooral bankzitter bij het eerste: van 1996-97 t/m 1998-99. Hij debuteerde op 13 november 1996 in de thuiswedstrijd tegen Fortuna Sittard, toen hij voor het laatste kwartier in viel voor Mario Melchiot. Uiteindelijk verscheen hij slechts negen keer in de hoofdmacht. Terwijl hij gezien werd als de vaste opvolger van Danny Blind in het centrum van de verdediging. Hij gold in de jeugd als een groot talent, kende een prachtig schot. Hij speelde vier seizoenen voor De Graafschap, dat toen in de eredivisie uitkwam. Maar ook daar kwam hij niet uit de verf, in die vier seizoenen speelde hij maar 38 wedstrijden en maakte geen enkel doelpunt. Er volgde nog een seizoen Haarlem (17 wedstrijden). Hij verdween uit het profvoetbal, om een vijftal seizoenen van waarde te zijn voor zaterdaghoofdklasser Bennekom om in het seizoen 2008/09 nog eenmaal voor AGOVV Apeldoorn in de eerste divisie te spelen. Daarna werd hij trainer, vanaf seizoen 2011/12 van het Naardense NVC. In januari 2015 wordt hij ontslagen en keert als voetballer terug bij derde klasse Waterwijk in Amsterdam. Splinter woont in Almere waar hij een voetbalschool runt en een sportevenementenbureau.

10. Menno Willems. Willems zie ik nog zo voor me, maar de rossige linksback breekt ook niet door. Hij maakt 1 seizoen deel uit van de selectie van het eerste: 1996-97, twee maal valt hij in voor Ronald de Boer. Twee seizoenen speelt hij voor Vitesse, waar hij twaalf keer in de hoofdmacht mag aantreden. Vervolgens verschijnt hij 24 keer in het shirt van FC. Den Bosch om vervolgens naar het Engelse Grimsby Town te verkassen. Hij komt er in een paar seizoenen tot 54 wedstrijden. Dan volgt eerst Haarlem, vervolgens Sparta, maar nadat de Rotterdammers promoveren danken ze Willems af, die dan nog een seizoen (2005/06) voor Go Ahead Eagles speelt. Slijtage aan kraakbeen in de linkerknie dwingt hem tot stoppen. In mei 2012 melden de Belgische media dat Willems door de rechtbank van Dendermonde is veroordeeld tot een gevangenisstraf van 2 jaar wegens oplichting van 2 kwekers. In juni 2019 een beter bericht: Menno wordt aangesteld als trainer van het Amsterdamse Zeeburgia. Hij trainde al eerder de jeugd van DWS, SDW en SDZ.

11. Julien Emanuelson. Oudere broer van Urby, die een prachtige carrière had/heeft. Julian – neef van Jean Paul Boëtius speelde van 1996 tot 1990 voor Haarlem en daarna voor Holland Sport, FC Lisse, FC Türkiyemspor en De Dijk. Hij is zaakwaarnemer van Urby, traint een jeugdteam van Zeeburgia, waar zijn zoon en dochter spelen.. 

12. Adik Malouk. Kom op internet een gerechtsdeurwaarder tegen met die naam; gezicht komt overeen met de jongen op de elftalfoto van destijds. Ik vind nog terug dat hij in 2005 voor Fortuna Wormerveer voetbalt en met zijn team een oefenwedstrijd van AZ tegen hen met 10-0 verliest.

13. Casper Overduin. Valt weinig terug te vinden dan dat hij Commissaris is bij de VV.Lunteren. Mijn hemel, denk ik dan hebben ze bij tweede klassers het ook al hoog in de bol?!

14. Dennis de Haan. Is al jaren trainer van Ajax-jeugd.

15. Mario van Heiningen. Vind ik terug als speler van ADO Den Haag, met wie hij in 2003 kampioen van de Eerste Divisie werd. Hij komt uit Leiderdorp, was verdedigers speelde ook voor de amateurs van UVS -Leiden en Voorschoten’97. Bij ADO kwam hij in 2001 te spelen. De kampioenswedstrijd tegen Haarlem (2-1), was tevens zijn laatste als profvoetballer. Hij viel tegen het eind in voor Roy Stroeve.

16. Dennis Schulp. Een spits die profvoetballer werd, maar slechts een korte tijd voor Ajax. In de seizoenen 1995-1997 speelde hij slechts vijf keer. Heb hem zien spelen en hoogte van harte dat hij- die nog al op Bergkamp leek – zou doorbreken. Dat hoop je voor elke speler die uiteindelijk het eerste haalt. Dennis speelt daarna 1 seizoen bij FC Volendam: 26 wedstrijden, 4 doelpunten; vervolgens in 2 seizoenen 43 wedstrijden voor Willem II (12 doelpunten). Dan een seizoen NEC, twee seizoenen De Graafschap- je ziet hem ‘afglijden’. Er volgen Helmond Sport en FC Den Bosch. Dan duikt hij in Duitsland op : Paderborn (2e Bundesliga) en Wuppertal (3e Bundesliga) om in 2009/10 z’n loopbaan te beëindigen bij de Veenendaalse Zaterdag Hoofdklasser DOVO. In de zomer van 2010 maakt hij deel uit van het Nederlands strandvoetbalteam.

Ordners vol heb ik nog in het schuurtje staan, opbergdozen idem dito: allemaal Ajaxbladen: clubbladen, aparte magazines , programmaboekjes van wedstrijden etc. Ben begonnen om er door heen gegaan met een schiftingsoog, schiftingsverstand ook. Wat kan weg, wat mag blijven, moet blijven.

In een nummer van Ajax Life, het clubblad van de supportersvereniging, tref ik een verslag aan van een toernooi van D1 in het Limburgse Grubbenvorst. We schrijven dan september 2000. Trainer van de jochies is Robin Pronk, zoon van de aantal jaren terug aan ALS overleden Ton Pronk. Robin heeft jaren de Ajax-jeugd getraind , heeft vrijwel alle diploma’s, was een van de slachtoffers van de Cruijff – revolutie en vertrok naar FC Utrecht als jeugdtrainer en later als trainer van Jong Utrecht. Opmerkelijk: zijn vader kwam nadat hij bij Rinus Michels in ongenade viel na de verloren finale tegen AC Milan ook bij club va de Domstad te spelen. De jonge Pronk moest vorig jaar vertrekken en vond onderdak als jeugdtrainer in Polen.

Wie speelden toen in dat D-elftal en droomden  van een carrière als profvoetballer, het liefst in Ajax’ eerste?                                                                                                                                                

1. Kevin Rijnvis. Een keepertje gehaald bij het Bussumse BVC op 8 jarige leeftijd.Acht jaar maakt hij deel uit van de Ajax-jeugd. Daarna vertrekt hij naar HFC Haarlem, een jaar later naar RKC Waalwijk. Hij breekt niet door in het eerste. Dat gebeurt ook niet bij AZ. Dan kan hij – hij is nog maar 19 – naar FC Dordrecht om de langdurig geblesseerde Frank Kooiman te vervangen. Vijf wedstrijden staat hij in het doel. En moet hij weer terug naar  naar AZ, vertrekt al snel naar FC Omniworld. Vanaf 2020-2011 staat hij onder de lat bij de zondagamateurs van Argon uit Mijdrecht., een jaar later verdedigt hij het doel van de zaterdag topklasse Sparta Nijkerk.  

2. Tyron Kemble. Ook een jongen geboren in 1988. Van de voetballoopbaan na Ajax is weinig bekend . Zeg maar niets, bij mij dan. Wat ik wel vind is dat zijn ster als DJ rijzende is.  Zo ook als muziekproducer.

3. Christian Supusepa. Deze voetballer van Molukse afkomst komt al heel jong in de jeugdopleiding terecht en kan in 2007 een drie jarig profcontract tekenen. Opgeleid als centrale – of linkerverdediger speelt hij in alle nationale jeugdelftallen. Onder Martin Jol maakt hij zijn debuut in het eerste in een vriendschappelijk duel tegen DWV. Daarbij blijft, z’n contract wordt niet verlengd. Hij wordt aangetrokken door ADO Den Haag, waar John van de Brom dan trainer is. Deze kent Supusepa nog als trainer van Jong Ajax. Onder vd Brom speelt hij drie wedstrijden in de hoofdmacht, een jaar later onder Maurice Steijn was hij met 27 wedstrijden een vaste waarde. In zijn derde seizoen speelt hij 20 wedstrijden in het eerste; in het vierde slechts tien. Hij verkast in 2014 naar CSKA Sofia, speelt daar 7 wedstrijden op het hoogste niveau. Een jaar later slechts 6 voor Sparta in de Jupiler League. In  januari 2017 kwam hij voor Spakenburg te spelen, een half jaar later verkast hij al weer naar Fortuna Wormerveer: z’n geboorteplaats.

4. Jeffrey Sarpong  . Een geboren Amsterdammer van Ghanees-Nigeriaanse afkomst. Hij komt in de E-jeugd na een initiatief die past bij een jongensboek. Hij schrijft het jeugdtvprogramma Willem Wever een brief met de vraag hoe hij bij Ajax kon komen te spelen. Het programma brengt hem naar de jaarlijkse talentendagen, hij valt daar dermate op, dat hij lid mag worden. Hij doorloopt alle jeugdelftallen. Verdient een contract en maakt zijn debuut (seizoen 2007-08) in de bekerwedstrijd Eindhoven-Ajax (1-6). Z’n competitiedebuut vindt plaats in een uitwedstrijd tegen Feyenoord (3-2) als invaller voor Wesley Sneijder. Na een aantal seizoenen de meeste wedstrijdtijd op de bank te hebben doorgebracht wordt hij op 31 dec. 2009 verhuurd aan NEC.  In aug.2010 wordt hij door Ajax voor 2000.000 euro verkocht aan Real Sociedad. Twee jaar later wordt hij verhuurd aan NAC, die hem in juli 2013 van R.S. overneemt. NAC degradeert in 2015, Sarpong koopt z’n contract af en tekent een contract bij Wellington Phoenix, de A-League van Nieuw Zeeland. Een jaar later speelt hij alweer in Griekenland voor PAE Veria, weer een jaar verder voor het Turkse Elazigspor en vervolgens vanaf 2018/19 voor het Griekse Skoda Xanthi. Bijzonder aan Sarpong is niet zozeer dat hij religieus is, dat zijn veel voetballers, maar dat hij heel openlijk uitkomt voor zijn geloof in Jezus en dat hij bij NAC een bijbelklasje leidde met collega’s, waarvan o.a. Matt Seuntjes en Jeroen Drost deel uit maakten. Sarpong zendt nu inspiratieloos de wereld in.

5. Dionitio Liesdek. In 2000 een nieuweling bij Ajax, gescout bij Fortius, uit Amsterdam-Oost.  In 2008 is hij nog onderdeel van Jong Ajax. In juli van dat jaar verkast hij naar Jong RKC. Daar speelt hij slechts 1 seizoen en daarna is niets meer van hem vernomen. Zonder club staat er dan.

6. Frans Sabajo. Eveneens een jongen met Surinaamse roots, afkomstig van Fortius. Ik heb nog slechts kunnen terugvinden dat hij de B van Ajax ook heeft gehaald. En dat is het.

7.Rawley Roozendaal. Surinaamse jongen bij Zeeburgia gescout. Verkast juli 2005 van Ajax naar Heerenveen 019, in juli 2007 speler van Jong Heerenveen. Juli 2008 naar SV Argon, Mijdrecht, een jaar later naar Zeeburgia, weer een jaar later naar SV Huizen, weer terug naar Zeeburgia, in 2015 naar Turnhout om in 2017 weer terug te keren naar Zeeburgia, waar de rechtsbuiten al snel een punt zet achter z’n voetballoopbaan. Opwindender dan zijn loopbaan is een beruchte fase in zijn leven. Als hij bij Jong Heerenveen speelt verschijnt er op GeenStijl een foto waarop hij met wat vrienden met pistolen zwaait en een berg cocaïne versnijdt. En zo moet hij bij de Friese club weg. Bij Ajax was hij niet onomstreden. Hij zou een telefoon hebben gestolen. En dat terwijl hij het talent leek te hebben van een Sjaak Swart of John van ‘t Schip. Zo werd hij ook door vrienden geprezen en hij ging zich er naar gedragen. In een interview met Het Parool sept 2009 zegt hij diepe spijt te hebben en alles aan te doen om als nog de top te halen. ‘Ik had naast Suarez kunnen staan’.  Vergeefse moeite dus.

8. Yassine Benmoussa. Ik kan over hem niet meer vinden dan dat hij nog de A1 heeft gehaald.

9. Mitchel Donald. Deze Surinaamse jongen kwam in 1998 over van Zeeburgia en haalde de hoofdmacht. Hij debuteert onder Henk Ten Cate in de met 3-0 verloren UEFA Cup-wedstrijd tegen Werder Bremen (14 febr.2007). Het seizoen erop komt de middenvelder tot slechts drie duels. In het Amsterdam Tournament van 2008 raakt hij tegen Inter Milan zwaar geblesseerd. Een jaar daarop maakt hij tijdens een zelfde toernooi zijn rentree, tegen Benfica en is een van de uitblinkers. In januari 2010 wordt hij verhuurd – samen met Jan-Arie van der Heijden – verhuurd aan Willem II en vormen daar samen het middenveld. Na een half jaar komt hij terug bij Ajax, weet zich geen basisplaats te veroveren en wordt verkocht aan Roda JC. Op 1 april 2014 krijgt hij van trainer Jon Dahl Tomasson te horen dat hij vanwege een negatieve houding uit de selectie wordt gezet. Roda JC degradeert en Mitchell Donald verhuist naar het Russische Mordovia Saransk.  Hij wordt na een jaar verhuurt aan Rode Ster Belgrado. Daar doet hij het zo goed, dat de club de optie tot koop licht en hem aantrekt. Hij wordt daar aanvoerder en verovert in 2018 voor de tweede keer de landstitel. Daarna vertrekt naar het Turkse Malatyaspor.

10. Gregory van der Wiel. Deze rijk getatoeëerde zoon van een Curacaose vader en Nederlandse moeder kwam als klein jochie van DCG naar Ajax. Tot 2002 doorloopt hij de jeugdopleiding om dan voor drie jaar bij Haarlem te spelen, waarmee Ajax toen een samenwerkingsverband kende. Gregory moest weg vanwege een slechte mentaliteit. In 2005 mag hij terug . A1, Jong Ajax en op 11 maart 2007 maakt hij z’n debuut in de hoofdmacht, uit tegen FC Twente als vervanger van de geblesseerde Jaap Stam. Tot 2012 speelt hij voor Ajax 1, vanaf seizoen 2008-009 als vaste rechtsachter.In 2009 debuteert in Oranje. Hij komt tot 46 caps.In het seizoen 2009-2010 is hij de enige veldspeler in de Eredivisie die geen minuut mist. In september 2012 verruilt Gregory Ajax voor Paris Saint Germain. In juli 2016 tekent hij een contract bij Fenerbahce, in augustus 2017 voor Cagliari en in februari 2018 voor Toronto FC. In augustus 2019 stopt hij met voetballen. Hij is dan nog maar 31 jaar.

11. John Goosens. Een jongen uit Heemstede die de hele jeugdopleiding doorloopt en in 2007 bij de A-selectie wordt gehaald. Maar een doorbraak blijft uit, oa. vanwege blessures. In 2009 vertrekt hij naar NEC. Ofschoon hij nooit een vaste waarde werd trekt Feyenoord hem januari 2012 aan. Uiteindelijk komt hij daar weinig aan spelen toe. Zijn contract wordt in augustus 2014 ontbonden en hij vertrekt naar India, waar hij o.a. met David Trezeguet speelt voor FC Pune City. In september 2015 vinden we hem terug bij Roemeense FC Voluntari, in februari 2016 maakt hij de oversteek naar Chicago Fire. Uiteindelijk strijkt hij weer neer in ons land om voor ADO Den Haag te spelen.

12. Ronald van de Meer. Ik vind een bericht uit januari 2017 dat Ronald van der Meer stopt als keeper van VVSB (Voetbal Vereniging Sint Bavo) uit Noordwijkerhout. Hij keepte als jochie voor NSV’46 uit Noorden. Toen dus Ajax en daarna in de jeugd van Alphense Boys, uit Alphen, de favoriete club van Kees Jansma. Als A-junior keept hij voor ADO Den Haag. Hij keert terug naar Alphense Boys en staat daar vier seizoenen onder de lat van het eerste. 

13. Donovan Deekman. Een spits die van Fortius komt; maar in 2003 Ajax moet verlaten, bij Zeeburgia komt te spelen. En daar gescout en aangetrokken wordt door sc Heerenveen. Twee jaar in de jeugd, 1 jaar in het eerste. Geen vaste waarde en in 2009 vertrekt hij naar KSC Lokeren. Speelt daar drie seizoenen, vertrekt naar Sparta Rotterdam, speelt er 61 wedstrijden, met 20 goals. In 2014 speelt hij een half jaar voor het Roemeense Concordia Chiajna, daarna een jaar in Iran voor Naft Tehran, speelt danvanaf febr. 2016 nog 22 wedstrijden voor Telstar, speelt in 2017 op de Malediven om begin 2018 neer te strijken bij het Belgische Voorwaarts Gijzel-Oosterzeele.

14. Clint Plak. Deze Surinamer kom ik tegen op een site van Van Riemsdijk Sport. Een voetbalacademie die zich richt op talentvolle voetballers tussen de 15 en 22 jaar en een profcarriere ambiëren. De naamgever Gwendell van Riemsdijk introduceert zich zelf als jeugdvoetballer van Ajax en FC Utrecht: ‘door het ontbreken van de juiste begeleiding heb ik mijn kansen toen verspeeld’. Ha, daar hebben we dan ook Sint Plak, die het zelfde beweert. Geen goede begeleiding. Zou het niet aan de jongens gelegen kunnen hebben? Of aan een uiteindelijk gebrek aan talent voor de echte top? Maar ja daar trek je wellicht geen klanten mee aan.

15. Sergio Leeuwin. Niets van terug te vinden.

16. Alexander Büttner. In 2000 is hij net bij Ajax, overgekomen van VV Doetinchem. Tot z’n zestiende speelt hij voor mijn club en verkast dan naar Vitesse. Tot 2012 speelt de linksback in Arnhem. Na een conflict met de leiding kan hij in augustus 2012 een contract tekenen bij Manchester United. Hij komt tot 13 wedstrijden. Hij verkast naar Dinamo Moskau waar hij tot 24 wedstrijden komt, Anderlecht volgt als huurling – 14 wedstrijden op 16 januari 2017 tekent hij een contract bij Vitesse. In 2019 mocht hij vertrekken en sloot hij zich aan bij New England Revolution, dat uitkomt in de Amerikaanse Major League.

 Ajax is tevreden als van elke lichting er één of twee doorbreken in het eerste. Dat beleid – revolutie of niet – bestaat al decennia. Welnu van bovenstaand elftal klopt dat aardig. Gregory van de Wiel brak echt door; Jeffrey Sarpong en Mitchel Donald enigszins. 

Deze maand is het tien jaar geleden dat oer-Ajacied Bobby Haarms overleed en begraven werd. Fox Sport bracht een eervolle documentaire terugblik. Deze begint met beelden van de herdenkingsbijeenkomst op De Toekomst. En weer voel ik het gemis daar niet bij geweest te zijn. Met Jaap Ellerbroek en John Jaakke was ik in Leipzig vanwege het Bach-festival, dat daar en in de omgeving elk jaar gehouden wordt. Ook zij hadden Haarms goed gekend, als bestuursleden van Ajax. Na een veel te lange verwaarlozing van diabetes was Bobby razendsnel afgetakeld; opname in het ziekenhuis mocht helaas niet meer baten. De ijzeren kerel was in een mum van tijd verworden tot een houten kerel, zoals David Endt treffend verwoordt in de docu. ‘Houten schepen, ijzeren kerels’ was een lijfspreuk van Bobby. Tot zijn leedwezen zag hij bij spelers vaak het omgekeerde: ijzeren schepen, houten kerels. Zijn ultieme doel als assistent-trainer was steeds dat weer om te draaien. Verbaal en in zijn herstel- en (soms ook) straftrainingen. Ajax was voor hem meer dan mooi voetbal alleen. Slechts een ijzeren mentaliteit bracht talent tot wasdom. Als speler werd hij de Spijker genoemd, niet alleen vanwege z’n lange magere gestalte, maar vooral ook vanwege z’n niet aflatende vechtlust en discipline. “Jij was zo’n speler”, zo zei Michels bij zijn afscheid als assistent-trainer, ” van wie je blij was dat die in ons team meedeed en niet bij de tegenstander”.

Toen Rimko Haanstra en ik in 2000 een documentaire over hem maakten was de titel ervan snel gevonden: De goede beul.  Bobby Haarms stoomde spelers na een blessure volledig weer fit klaar voor een rentree. Die trainingen kenden een precies door hem zelf bedachte opbouw. Het werd steeds zwaarder, waarbij oefeningen op een bankje en met een zandzak het uiterste van de spelers vroegen. Inspanningsfysioloog Rob Geysel heeft die trainingen op verzoek van Van Gaal wetenschappelijk getest en moest verbaasd tot de conclusie komen, dat het klopte met de nieuwste inzichten op dat gebied. Bobby begon met dat werk al in de tijd van het grote Ajax onder Michels. Krol en Hulshoff waren de eersten die hij onder zijn hoede nam, later ook Jan Mulder die daar smakelijk over verteld in de documentaire.   Edgar Davids heeft zijn carrière te danken aan een straftraining – op verzoek van Van Gaal – , nadat de kleine felle (toen nog) linksbuiten in en buiten het veld zich niet behoorlijk gedroeg. Na een week Bob was Davids ‘genezen’ en wist hij zijn felheid en energie puur om te zetten in het optimaliseren van zijn niet geringe talent.    

  Shota Arveladze krijgt de zandzak om                                      

Dankzij Bobby ging Rijkaards wens om naar Ajax terug te keren vervuld. Van Gaal zag er weinig in, aarzelde  in elk geval sterk, maar Haarms bleef vasthoudend en heeft Van Gaal ‘omver’ gekregen. Zonder Rijkaard was nooit de 4e Europa Cup in de prijzenkast beland.

Een andere specialiteit van Bob was het op scherp fluiten van trainingspartijtjes. “De slechtste scheidsrechter die ik heb gekend”, verwoordt Sonny Silooi het – met grote grijns – in de docu. Hij dreef daarmee de spelers tot een optimale instelling in de wedstrijden. Want zei Bobby: ” je moet er altijd vanuit gaan dat je tegen 12 man speelt”. Dat je dus ook de scheids tegen je hebt.                                                                                                                                         Bobby was de meest loyale assistent-trainer die een hoofdtrainer zich wensen kon. Hij zaagde nooit aan diens stoelpoten. Ik weet dat hij van een aantal trainers geen hoge pet op had, maar dat liet hij nooit op het werkveld merken; hij probeerde hen juist  zo veel mogelijk te ondersteunen. De besten waren voor hem Michels, Kovács, Ivic, Cruijff en Van Gaal. Marten Olsen mocht hij ook graag.

Die loyaliteit was een concrete invulling van zijn trouw aan de club. Meer dan met zijn vrouw was hij met Ajax getrouwd. En dat gaf best wel spanningen en soms meer dan dat met zijn tweede echtgenote. Gelukkig had zij haar handen vol aan haar restaurant La Perche d’Or en genoot zij met Bob ook van de successen, nam de spelersvrouwen bij Europese uitwedstrijden onder haar hoede en stelde haar restaurant open voor Ajax-feesten.          

Simon Tahamata zegt in de docu: “Bobby was Ajax, Ajax was Bobby.” Dat verbond hem met de supporters, bij wie trouw aan de club door dik en dun ook tot in hart en nieren geldt. Daarom ook een prachtig levensecht standbeeld bij de hoofdingang van de Johan Cruijff Arena. En daarom ook dat we met een aantal vrienden op 7 februari 1993 een fanclub voor hem oprichtten. In De Meer sloeg Ajax zes gaten in defensie en doel van Sparta: tussen Frank de Boer en tweelingbroer Ronald twee keer Dennis Bergkamp, twee keer Marciano Vink. Euforisch vulden zich de straten en voor een deel de ‘relaxruimten’ van het stadion, waaronder het spelershome van Tante Sien. Daar ontdekte ons vaste groepje een ‘gat’ aan de kop van de bar. Bobby Haarms ontbrak, met z’n glas whisky en de sigaret tussen de vingers. Navraag bij clubarts Piet Bon leerde dat het boegbeeld van alles wat Ajax is in het ziekenhuis plots opgenomen was vanwege hartklachten. Als in een flits ontstond een initiatief bij ons – Rimco Haanstra, Jaap Stobbe, Hans Melissen, Ineke Provily en ondergetekende. Met Bert Haanstra het vaste groepje na een thuiswedstrijd immer om Bob geschaard. Vooraf aan een Europese wedstrijd stuurden we een geluksfax aan Bob. Nu stuurden we een fax dat we een fanclub hadden opgericht als ondersteuning van herstel.

  Bestuur fanclub in door Bob geschonken tenue’s

Een fanclub van alleen ons groepje, als geintje. Maar die zelfde namiddag wilden mensen die er van hoorden zich aansluiten. We konden niet meer terug, het werd kond gedaan. Oud-spelers melden zich. Johan Neeskens uit Zwitserland als eerste. We vroegen 50 gulden contributie; hij stuurde een check, die we nooit verzilverd, maar ingelijst hebben. We moesten een maximum stellen op 200. Er kwam een clubblad, Het Bobblad; er volgden feestelijke gala-avonden, waarop Bob een mentaliteitsprijs uitreikte aan spelers die dat in zijn ogen verdienden: Blind, Overmars, Litmanen, Silooy en als laatste Ole Tobiassen. 

  Danny Blind met de eerste Bobby Award

In deze tijd waarin moeizaam pensioenakkoord tot stand is gekomen en velen nog nimmer niet tevreden en terugwillen naar 65 jaar zou Bob ontploft zijn. Tot zijn grote verdriet werd hij gedwongen om op zijn 65e te stoppen. Zijn laatste wedstrijd op de bank – in dit geval naast Hans Westerhof, die de ontslagen Jan Wouters tussentijds was opgevolgd – was thuis tegen MVV. Een moeizame overwinning van 1-0, pas tegen het einde gescoord door Christian Chivu, die ogenblikkelijk naar de bank rende en Bob in de armen vloog. In een training voor de wedstrijd in de Arena had Bob Chivu nog verrot gescholden omdat hij onnodig hands maakte. Wij mochten voor onze docu die training filmen. En die adembenemende scene haalde de film. Bob was enerzijds wel blij met die vreugdesprong van Chivu als erkenning , maar je ziet hem ook Chivu  direct het veld weer induwen, want de wedstrijd moest over de streep getrokken worden. Na afloop werd Bob het erelidmaatschap van de club aangeboden, wat hem zichtbaar ontroerde en de pijn van het afscheid verzachtte. Maar je merkte steeds meer dat hij z’n kind kwijt was, z’n habitat, z’n alles. En zag ook met lede ogen dat zijn opvolger niet die zo noodzakelijke Bob-aanpak toepaste. In mijn ogen is dat een van de oorzaken van het verval in de jaren daarna, met af en toe een opvlammen, zoals onder Ronald Koeman. Bob kon zich gelukkig wel nog uitleven als ‘grasdokter’. Vanaf de opening van de Arena was de grasmat een zorgenkind en Bob sloeg toen al aan het experimenteren en bemoeide zich intensief met de kwaliteit er van. Dat kon hij nu nog voortzetten. Evenals zijn whisky en zijn sigaret bleef hij de club trouw tot het laatst. Hij was overigens ook een enorme liefhebber van Frank Sinatra en terecht.

Het op een dramatisch nippertje missen van de finale van de Champions League opent de deur naar die keer dat het wel lukte en die nog gewonnen werd ook.

Het was een stralende, zonovergoten dag, zoals dat heet. Op het vliegveld van Wenen landde het een na het andere toestel uit Amsterdam. Het ware rood-wit kleurde het beton en de hal van Schwechat Airport en drong de bussen in naar de oude keizerstad. We schrijven 24 mei 1995. Voor de derde maal staan Ajax en AC Milan tegenover elkaar, nu in de wedstrijd waar het er echt op aan komt: de finale van het ‘financiële gedrocht’ (dixit Van Gaal) wat Champions League is gaan heten. Niet zo lang geleden genoten we van het bruisende en soms ook druistige spel van Justin Kluivert, toen was het zijn dan ook nog piepjonge vader die geschiedenis schrijft. Een puntertje op aangeven van zijn toenmalige mentor Frank Rijkaard brengt de ‘cup-met-de grote-oren’ (dixit Beenhakker) naar Amsterdam. Het is voor eeuwig geschreven in harten en hoofd van elke Ajax-fan en elke andere voetballiefhebber. Zeker bij diegenen die er getuige van waren in het Ernst Happel Stadion. Zoals ondergetekende, samen met de vier andere bestuursleden van de twee jaar eerder opgerichte Bobby Haarms Fanclub. En met good old Bert Haanstra, de fameuze cineast. Wij hadden voor twee dagen kamers geboekt en konden zo ook na afloop uitbundig de zege meevieren in het hotel waar de spelers de bloemen fors buiten zetten. De andere ochtend zaten we volkomen voldaan, maar nog onder de naweeën van adrenaline en alcoholische versnaperingen in de vertrekhal van Schwechat te wachten op een oproep ons naar onze gate te begeven.  Voor taxe free shoppen ontbrak elke puf en sommigen van ons dommelden weg. Ik was nog fris genoeg om op gegeven moment Johan Cruijff te zien lopen, ogenschijnlijk recht op ons af. Ik stootte Bert Haanstra, die naast me zat, aan. Zij kenden elkaar uit de tijd dat de jonge Johan met dat iele lijf tegenstanders en toeschouwers ondersteboven speelde en zich ontwikkelde tot beste speler ter wereld. Haanstra, fan gemaakt door zoon Rimko als schooljongen, draaide een film ( Polygoon-opdracht) over Ajax in hun tweestrijd tegen Real Madrid in 1967 (Retour Madrid) Johan was zeer geïnteresseerd in Haanstra’s werk en kwam bij hem thuis in zijn studio in Laren, gebouwd met het geld dat hij verdiend had met Alleman. Daarna ontmoetten ze elkaar nog wel eens. Op het moment dat Haanstra Cruijff ziet, ziet de laatste Haanstra en komt hij  op ons af. De hele groep is uit de dommel herrezen. Nu zaten er rechts van ons ook een paar journalisten stukjes te tikken op hun laptop. Onder hen Willem Vissers, nu Volkskrant, toen ANP. Zij hebben inmiddels Cruijff ook ontdekt en voegen zich bij ons, waar Cruijff vooral in gesprek is met Haanstra. Zij dringen zich op, bestoken Johan met vragen. Maar hij negeert ze volkomen en blijft zich met ons, nu ja met Haanstra dus, onderhouden. Dan klinkt door de hal de oproep voor reizigers naar Barcelona. Cruijff neemt afscheid en loopt weg. Het groepje journalisten achtervolgt hem, met achterlating van hun laptops. Even flitst door mijn hoofd om achter één er van te kruipen en een stukje te tikken. Nu schiet me te binnen dat ik een beetje geschiedenis had kunnen schrijven door wat nepnieuws aan het scherm toe te voegen.

De al om uitgesproken euforie beviel me al niet. Neres had in Londen de 0-2 moeten maken, spookte de hele week al door mijn hoofd. Nu ben ik een voetbal-hypochonder, maar toen mijn vaste voetbalmaat, die dat niet is, mij de dag van de thuiswedstrijd vertelde dat hij er ook niet gerust op was, steeg mijn angstig voorgevoel naar een kookpunt. Vlak voor de wedstrijd werd het er niet beter op. Het begon al met het uitvallen van de scanapparaten, waardoor we minutenlang opeen gedromd in een benauwde ruimte moesten wachten voor we naar binnen konden. In het ledenrestaurant gekomen hoorden we dat 8 mei in de Ajax-historie een ongeluksdag was en toen na de warming up Neres niet fit bleek, was de nieges compleet. De 2-0 leek al ons pessimisme te logenstraffen. Maar in de rust zei Dick Schoenaker tegen mij: ‘ ik ben er nog steeds niet gerust op’. En ik had hetzelfde gevoel. Enfin, meer dan 5 miljoen kijkers hebben het grootste en meest bizarre ‘net niet’ gezien. ‘Net niet’ is de ergste vorm van ‘helemaal niet’. Zo dichtbij en uiteindelijk zo ver weg. De hele avond en nacht er na spookten ‘als dit’, ‘als dat niet’ door m’n hoofd. En herinneringen aan eerdere diepe teleurstellingen kwamen boven.

Ik was er bij in Rome, mei 1996, toen we op strafschoppen verloren van Juventus in de finale van de Champions League. Mijn gedachten gaan verder naar de bizarre wedstrijd uit tegen A.C.Milan in het seizoen 2002-2003. Het Ajax-jaarboek helpt de herinnering body te geven.Thuis was het 0-0 geworden. Geen doelpunt tegen, is het meest gunstige wat je van die uitslag kan zeggen. Clarence Seedorf ontbreekt vanwege een blessure. In de 30e minuut scoort Inzaghi en het lijkt gedaan. Maar in de 63e minuut maakt Litmanen gelijk, twee minuten later scoort Shevchenko, maar in de 78e minuut is het Pienaar die Ajax naar de halve finale schiet. En dat doel komt steeds dichterbij tot  in blessuretijd Inzaghi na het wegslippen van Chivu kans ziet met een lobje de bal over Lobont te schieten, waarna Jon Dahl Tomasson het laatste tikje geeft. Wat betreft de eigen compettie schiet me direct het seizoen ’90-’91 te binnen. De voorlaatste wedstrijd was uit tegen SVV, wat een makkie moest zijn. Winst zou het kampioenschap opleveren. Maar het werd een onmogelijk gehouden 1-0 verlies (doelpunt Zier Tebbenhof). Nu kwam het in de slotwedstrijd op doelsaldo aan. Ajax moest thuis tegen Vitesse  twee doelpunten meer maken dan PSV thuis tegen FC.Volendam. Ajax wint met 3-0, maar het is niet genoeg, ofschoon de maker van het derde doelpunt, Michel Kreek, denkt dat hij de kampioensschaal heeft binnengeschoten! 

Dit dramatisch einde herhaalde zich in nog iets heviger mate op zondag 29 april 2007. AZ, onder Van Gaal, was op weg naar het kampioenschap, maar verloor in zijn laatste wedstrijd uit tegen Excelsior (met Van Persie). PSV speelt thuis tegen Vitesse en wint met 5-1. Ajax speelt uit tegen Willem II, waar in de 69e minuut Huntelaar de 0-2 maakt. Nog één doelpunt er bij en dan gaat de schaal naar Amsterdam. Huntelaar krijgt de beslissende treffer op zijn hoofd, maar kopt net naast. Net niet wordt helemaal niet.

En dan tenslotte die andere fatale 8 mei, die van 2016. Al weer de laatste van het seizoen. PSV uit tegen PEC Zwolle, Ajax uit tegen De Graafschap. Younes scoort de 0-1, genoeg voor de schaal. Ene Bryan Smeets, die nooit scoort, maakt gelijk. Er is tijd genoeg voor een winnende, maar op de bank breekt paniek uit. Trainer Frank de Boer haalt zelfs spits Milik naar de kant. Dat helpt bepaald niet. Ajax blijft steken op die ene treffer en PSV is kampioen. 

Het afgelopen seizoen was het doelsaldo zoveel beter dat zelfs een verlies uit wederom tegen De Graafschap niet zou deren. Het werd 1-4. Waar vierde de selectie, staf en directie het 34e kampioenschap? Juist: in ‘Meneer Nieges’, een restaurant in de buurt van het Centraal Station van Amsterdam!