Op een tochtje door Voorne-Putte deed ik ook Simonshaven aan, waar twintig jaar de grote Schriftuitlegger Frans Breukelman stond. van de toenmalige pastorie waar hij woonde, liep een pad naar het buiten het dorp gelegen witte kerkje. Hij noemde het de Via Dolorosa, zo vertelde me Ad van Nieuwpoort, die hem als zijn assistent goed gekend heeft. Preken was voor Breukelman het hart van het werk, maar juist daarom zo moeilijk; dat kon je nooit lichtzinnig opvatten. Het kostte hem zweet en tranen, op z’n minst. Vandaar die naam. Het bezoek aan het kerkje, waar fietsen stonden en een auto, vanwege een vergadering van het moderamen van de Protestantse Gemeente, inspireerde me thuisgekomen tot onderstaand gedicht.

KERK VAN SIMONSHAVEN

Sneeuwwit baken

In groen land

Verhoogde toevlucht.

Woorden die willen raken

Uitgestoken , reikende hand

Vrijplaats voor wie steunt en zucht.

 

Zondag aan zondag

Van Pasen tot Pasen

Schrift opengelegd

Aarzelend, tastend gezag

Tot vrees en verbazen

Geest waaiend door wat wordt gezegd.

 

Steen aan steen de namen geschreven

Ooit genoemd bij trouw en bij doop

Monden die zongen en harten die baden

Geloofden, hoopten en liefhadden bij ’t leven

De stappen geregen tot levensloop

Geborgen bij Hem als in de akker de zaden

 

Gij zijt een haven

Voor Simon en de andere elf

Voor allen tot aanzijn gekomen

Hier kan men laven

En loven onder ’t gewelf

Buitenplaats om van toekomst te dromen.