Wat is dat toch met kathedralen? Ze trekken me aan, ik wil er heen en ik word ook overweldigd, maar raak nooit ontroerd. Hoog en groot bouwen verkleint het mysterie. Ik raak verloren, het sluit niet om heen als een comfortabele jas. Wat ik wel met Romaanse kerkjes heb. Dat is op menselijke maat gebouwd. In zo’n kerkje wordt gemeenschap lichaam, warmbloedig kloppend. Het heeft hart en hoofd, longen en kent de intimiteit van een goed bed. Chartres heeft een prachtige kathedraal, echt. Imposant en kent zeker leuke. grappige en mooie gebeeldhouwde details, maar geef mij maar de door vrijwel niemand bezochte veel kleinere St.Pieter. Alleen al een prachtige huis   om op adem te komen, gewoon te zitten, te mijmeren. De stilte bij binnen te laten dringen, stilte als lofzang op de Ene. Chartres is verder een aangename kleine stad, met fraaie winkeltjes, uitstekende restaurants, intieme pleintjes en alles in zongele stenen. Je wordt er vriendelijk bejegend, met egards bediend. En zo heb ik al dagen in Frankrijk ervaren. ‘Frankrijk is een prachtig land , er zouden alleen geen Fransen moeten wonen, verzuchtte jaren geleden Annemarie Jorritsma als minister van verkeer en waterstaat. Waar haalde ze dat toch vandaan? Welke slechte ervaringen kende zij dan?