Een dag na de geboortedag van de grote Bach genoot ik het voorrecht om een uitvoering van diens Mattheus Passion te horen, die  er in hakte, je vervoerde, diep ontroerde, je de adem benam. Met mijn goede vrienden vrienden Bas en Hendriek zat ik op de eerste rij van het Muziekgebouw aan het IJ, op ooghoogte van zwarte schoenen van orkest en solisten die naar voren kwamen, maar op oorhoogte van van zich zelf hemelse muziek, die nu ook hemels werd vertolkt. Het was de beminnelijke en enthousiasmerende Jan Willem de Vriend die met Combattimento Consort Amsterdam en het Toonkunstkoor ons zo aangenaam verraste. De Vriend heeft de tekst heel goed bestudeerd en de dramatiek onderkend van het verhaal. Zijn interpretatie is dynamisch, expressief en tekstdoelgericht. Heerlijke tempi, helder, transparant en warm muzikaal. De solisten blonken en blonken uit. Andreas Weller hadden we al gehoord in het Weihnachtsoratorium olv De Vriend in de Laurenskerk in Rotterdam. Wat een zuiverheid en tekstbehandeling, een rasverteller met een fluwelen stemgeluid.De Christus werd vertolkt door Michael Kraus. Had hem nog nooit gehoord. Maar wat een prachtige bas. Een stem als van een oude cognac, een geurige sigaar. Hij zette een krachtige, edoch ook kwetsbare Christus neer. Lenneke Ruiten  heeft niet de meest volumineuze stem, maar beheerst wel een finesse, waarmee ze de oren zalft. De alt Barbara Kozelj beviel ook, de tenor Thomas Michael Allen was wel kaal, maar zong niet kaal. ‘Geduld’ met name was zo hartverscheurend. Maarten Koningsberger tekende voor de basaria’s en de kleine rollen: Judas, Petrus, Pilatus, priester.  Secure, goed getimede en krachtige tekstbehandeling en de drie basaria’s bezorgden rillingen en deden tranen wellen, vooral bij een van de mooiste ooit geschreven Mache dich mein Herze rein. Ooit kregen Maarten en ik les van Marianne Blok. Ik was de laatste leerling van de dag, Maarten de voorlaatste, we zagen elkaar dus bij zijn uitgaan en mijn ingaan. Ik heb uiteindelijk van een zangloopbaan afgezien. Ofschoon toegelaten tot het conservatorium in Utrecht, dorstte ik het niet aan. Ik was al 35 en dan nog vijf jaar studeren en daarna de onzekerheid van er van kunnen bestaan. Maarten die jonger is dan ik, heeft die weg wel bewandeld en vanavond hoorde ik voor het eerst hem live zingen. Wat een zegen dat hij de keus wel heeft gemaakt. Maandag ga ik naar Antwerpen voor een uitvoering van de M.P. onder de directie van Phillippe Herreweghe. Hij moet van goede huize komen om die van vanavond te overtreffen. Ach, belangrijk is het niet. In welke uitvoering ook, Bach zelf, zijn muziek,  wint het altijd.