Wat vorige wedstrijden in de competitie nog verhulden – en misschien zelfs wel vorige kampioenschappen – kwam zondag in de wedstrijd tegen genadeloos PSV bloot te liggen. Niet alleen de staat van het elftal op zich werd genadeloos blootgelegd. De wedstrijd staat ook symbool voor de toestand van de gehele club.

Gebrek aan leiding, niet alleen in het veld, maar als kenmerk van Ajax zelf.  Ajax speelde eigenlijk maar met twee linies, met een gapend gat op het middenveld. Er is geen eenheid, vooral in de tweede helft speelde het als los zand. En zo is het ook in de hele club: er is geen verband, er zijn twee kampen. Diversen die op de Toekomst werken, in dienstverband of als vrijwilliger, klagen steen en been over een kille, afstandelijke sfeer.

Typerend is ook dat na afloop gesproken wordt over een incident. Men wil niet zien dat wat het eerste elftal biedt gevolg is van beleid en structureel van aard.

Veel te veel valt na een wedstrijd het woord ‘eigenlijk’ en ‘het moet beter’, ‘het moet scherper’, maar vervolgens gebeurt het niet. Tegen ploegen uit het rechterrijtje wordt dan wel gewonnen, maar in topwedstrijden blijkt eigenlijk een schrijnend gebrek aan teamkwaliteit. Dat kunnen een aantal heuse talenten niet verbloemen.

Het is als met het sprookje van de kleren van de keizer. In de leiding denkt men nog steeds dat Ajax er fraai gekleed uit ziet, de kijker met ongeblindeerde ogen ziet slechts kwetsbare naaktheid.

Onlangs legde Wim Jonk uit wat het Plan Cruijff inhoudt. Met Van Basten constateer ik, dat er niets nieuws onder de zon is. Van Gaal formuleerde het al eens bijkans precies zo en ook daarvoor waren dat de pijlers van het Ajax-beleid. Trouwens niet alleen bij Ajax. Want dat is ook zo iets: de voortdurende arrogantie uniek te zijn. Het enige verschil is wellicht de grotere nadruk op individuele trainingen en vanuit meer disciplines. En met een plan alleen ben je nog geen stap dichterbij je doel. En het gaat ook om de verhouding tot de punten die je formuleert. Bijvoorbeeld jeugdinbreng naast ervaring van buiten. Er zijn inderdaad jeugdspelers met potentie doorgebroken, maar het kunnen er ook te veel zijn, met de kans dat je er ook weer te veel kwijt raakt. Dat spekt wel de kas, maar helpt niet bij successen. En bij het aantrekken van ervaring zul je wel goed moeten scouten. En dat werd gisteren ook  pijnlijk onthuld: PSV is Ajax grote stappen vooruit. Gudelj blijkt niet geschikt voor de echte top, Heitinga is volgens mij niet fit, anders zet je hem niet op de tribune; het is zelfs de vraag of hij fit zal worden. Daarnaast worden er steeds talenten gekocht, die vervolgens weer geruisloos verdwijnen of aan faalangst ten onder gaan: Sinkgraven. Ziech liet men lopen, Luuk de Jong werd niet geschikt geacht voor het Ajax-spel. Wat dat ook moge zijn: het huidige spel lijdt ernstig aan bloedarmoede. Bij elkaar is er veel weggegooid geld uitgetrokken. Voor dat totaal hadden twee gerichte  prima aankopen gedaan kunnen worden.

De aanstelling van Van der Sar tot algemeen directeur is ook zo iets. Waar PSV een ervaren rot aanstelt, zit er bij Ajax een rookie. Van een miljoenenbedrijf, met slechts de Cruijff Academie als achtergrond, een opleiding, zo verzekeren mij insiders, die niet echt veel voorstelt!

Hoe langer hoe meer ook vraag ik me af of Frank de Boer wel zo’n goede coach is. Of is hij in plaats van mededrager van het plan Cruijff eigenlijk een gevangene er van, die hunkert naar verlossing? Het opnieuw flirten naar een Engelse club is voor mij tekenend en misschien ook wel het sein om hem te verlossen.

Vijf jaar geleden begon wat fluwelen revolutie genoemd wordt. Als ledenraadslid heb ik het van nabij meegemaakt en er me tegen verzet, omdat het er ‘bloediger’ aan toe ging dan het gebruikte epitheton suggereert. Mensen zijn beledigd, gehavend, gedemoniseerd, zijn hun baan kwijt geraakt, de club is tot op het bot verscheurd. Vier kampioenschappen op rij hebben veel verhuld. Het laatste seizoen en ook het huidige laat schrijnend zien, dat we er niets mee opgeschoten zijn.  

De bedenker en initiator van alles wast zijn handen in onschuld. Terwijl het voor iedereen duidelijk is dat hij als een onzichtbare god aan de touwtjes trekt. Of beter nog als de afwezige aanwezige. Hij beweert het tegendeel. Welnu, laat hij zijn woorden waar maken en zich er helemaal buiten houden, in het buitenland blijven en laat de clubleiding nu eens uitspreken dat we Cruijff niet nodig hebben en besluiten het roer om te gooien naar een uitgebalanceerd beleid en zich daarbij niet schamen in PSV een voorbeeld te zien.