Toen de ordening van Bachs cantates begon dacht men dat deze korte solocantate ook van de grote meester was. Maar dat bleek een vergissing. Net als BWV 189 is dit werkje gecomponeerd door Georg Melchior Hoffmann (1679-1715). Hij studeerde vanaf 1702 in Leipzig, was lid van Het door Telemann opgerichte Collegium Musicum en werd na diens vertrek in 1705, de leider van dit muziekgezelschap. Tegelijk met Bach solliciteerde hij in 1714 naar de organistenpost in Halle, waarvoor beiden uiteindelijk bedankten. Als hij op 36-jarige leeftijd overlijdt is hij een beroemd componist. Het werkje dat hij onder bovenstaande titel schreef is zgn. Treurmuziek, waarin verlangend wordt uitgezien naar de dood, omdat deze de vereniging met Christus brengt, gedachtengoed van die tijd. Van Bach kennen we dat bijvoorbeeld in de beroemde bascantate Ich habe genung (BWV 82). Deze solocantate is geschreven voor alt, strijkers, continuo en twee klokken, aanduidingen voor de doortikkende tijd. Het is een prachtig werkje en ik laat hem dan ook graag horen, met Gerard Lesne als alt.

En hierbij nog een fraai werkje van de nu vrijwel vergeten Hoffmann