Zat naar de Tour te kijken, zag Cristoff winnen, mede dankzij een kwak van Trentin tegen Degenkolb, wachtte op de etappe uitslag, toen de uitzending abrupt werd afgebroken vanwege een extra Journaal. Dat voorspelt meestal weinig goeds. Wie zou er overleden zijn?, flitste door me heen. Welnu een heel vliegtuig vol. Bijna 300 mensen slachtoffer van waarschijnlijk het gevolg van de hevige gevechten in Oost-Oekraïne. Ik moet zeggen dat de NOS alle journalistieke zeilen bijzet om ons op de hoogte te houden. En zo hoor je ook de berichten van medeleven van politici, heel modern via Twitter. De van de PVV afgescheiden Louis Bontes wil de kamer terugroepen van het reces voor een debat: hij denkt meer aan zich zelf blijkbaar, hij wil schitteren in het ter verantwoording roepen van, ja van wie eigenlijk? Al snel schieten mijn gedachten naar november 1995. Ajax had de wereldbeker veroverd in Tokyo en met vrienden zat ik in het vliegtuig dat feestvierde met de spelers rond de gewonnen beker. Na een aantal uren vliegen zag ik door het vliegtuigraampje recht van me straaljagers langszij vliegen. Medereizigers zag aan de andere kant precies hetzelfde. wat was hier aan de hand? Niet veel later kregen we bescheid. Het bleek dat ons toestel van de KLM niet was aangemeld bij de Russische autoriteiten. We waren zo juist het luchtruim boven de voormalige Sovjet Unie binnengevlogen. Dit toestel had ook een 400 nummer, maar met de toevoeging van de A, wat aangaf dat het hier een bijzondere, aparte vlucht betrof. De Russen hadden een vreemd toestel zien binnen vliegen, wat van alles kon betekenen. de relatie met China was toen nog steeds koel. Hadden ze hier te maken met een agressieve aanval? Gelukkig was het Gordijn gevallen, de Koude Oorlog voorbij, dus werden eerst MIG’s op onderzoek uitgestuurd. En zo’n MIG zag ik door het vliegtuigraampje rechts van me. Zeker een uur zijn we blijven ‘hangen’ , totdat via het ministerie van Verkeer en waterstaat in den Haag en daar door toenmalig bewindsvrouw Annemarie Jorritsma toestemming verleend werd de reis voort te zetten. Er was echter dermate veel kerosine gebruikt dat we Schiphol niet meer zouden halen. Dus werd gekeerd naar de vertrekhaven in Tokyo. Daar werd ook drank, veel drank en voedsel extra ingeslagen. De reis werd nu nog vrolijker, stewardessen lieten het drank serveren over aan een barkeeper uit Utrecht, er werd volop gerookt, gezongen en iedereen mocht voor even voor een mooi fotomoment de wereldbeker in de armen nemen. De feestvreugde werd verhoogd juist door die bizarre gebeurtenis, waarbij we beseften voor echt , dramatisch onheil te zijn behoed. Ik had deze trip een dubbele pet op: ik ging niet alleen mee als supporter, maar ook als verslaggever voor NOS-Langs de Lijn. Daarom heb ik via de enige boordtelefoon van het toestel op gegeven moment contact gezocht met Hilversum en heb verslag kunnen doen van wat ons was overkomen. Ik had eerst aan Ron de Rijk, eerste verslaggever van de NOS-radio, of hij dat niet zou doen en moeten doen. Hij had geen zin en bleef lekker liever comfortabel aan de drank. Als dank mocht ik verslag doen van de huldiging van Ajax op het Museumplein dat vol stond met tienduizenden die langer moesten wachten dan gepland. Het was Mart Smeets, die toevallig in bed mijn verslag had gehoord, die me aan een pas voor het podium hielp. En Mart had ik leren kennen tijdens de Tour de zomer er voor. Wat een geluk hadden wij toen en wat een niet te beschrijven wrede pech die paar honderd die op het middaguur vandaag welgemoed de slurf doorliepen naar het toestel dat hun wens in vervulling zou brengen.