En daar liepen ze. We keken ze op de rug. Drie mannen in zwart-witte pijen en zwarte capuchons. De monniken zijn weer terug op Schier. Daar hadden we al van gehoord, maar nu was er zichtbaar bewijs: zwart op wit! Die pijen zagen er brandnieuw uit, waren dus ook niet grijs, zoals de pijen van hen naar wie het eiland is genoemd. Schier betekent grijs of grauw. Cisterciënzers, beroemd om hun ontginningswerk, de combinatie van bidden en werken, door heel Europa. Met vriendin Tessel Blok was ik een paar dagen op het eiland. Voor mij de eerste keer dat ik de afvaart maakte vanuit Lauwersoog, waar we de auto achterlieten. Op het eiland was door Georges Mutsaers een festival voor jong muzikaal talent georganiseerd, open voor publiek. Het was een lustrum-editie. Voor e vijfde keer waren jonge musici neergestreken op het eiland van ruim 900 inwoners voor masterclasses, concerten en ontmoetingen. In het najaar organiseert Mutsaers ook al een festival en dat was afgelopen keer voor de 15e keer. En eind juli komt er voor de tweede keer een groot klassieke muziekfestival in het Gooi, bij ‘s Graveland. De meeste masterclasses zijn openbaar. Maar er worden ook documentaires vertoond en lezingen gehouden. Ik was uitgenodigd een lezing te houden over Religie en muziek, toegespitst op Bach. Ik verwachtte er niet veel van, omdat tegelijk met de lezing er twee masterclasses te bezoeken waren. Maar Georges voorspelde anders en hij kreeg gelijk. De grote zaal van het Dorpshuis stroomde vol en ik vond een aandachtig en enthousiast gehoor. We waren ondergebracht in het fameuze Hotel Van der Werff, met die waanzinnig mooie authentieke gelagkamer en dito ruime lounge. We hebben er ook voortreffelijk gegeten, maar in restaurant Ambrozijn was dat nog beter. Een ster waard! Zodra je het eiland op bent wordt je omarmt door rust en stilte. Er is alleen wat noodzakelijk autoverkeer, de bewoners werken kalm en vredig in hun tuinen en geen uitstoot van vuile lucht en opentrekkende geluiden. Toch is het niet helemaal rustig op het dorp. Overal hangen bordjes en papieren achter de ramen met de tekst: ‘Natuur zonder draad’! Een mysterieuze oproep die om opheldering vraagt. Dat doen we dan ook en wat blijkt Natuurmonumenten of Staatsbosbeheer wil wisenten over laten komen en laten grazen op met schrikdraad afgezette stukken natuur. Gedeelten zijn al afgerasterd, zodat niet meer vrij naar water en wad gelopen kan worden. De Schiermonnikoogster die we aanspreken overtuigt ons van de zotheid van het plan en wij tekenen mede een protestbrief. Een man die nieuw hekwerk rond zijn tuin aan het plaatsen is, vertelt dat zomers het eiland wel overspoelt wordt met toeristen, maar dat die vervolgens allemaal weer als kudden vee samenklonteren op bepaalde stukken strand en dat hele delen van het eiland rustig blijven. je zou dus kunnen zeggen, dat er van zelf ‘wisenten’ komen, die zonder schrikdraad keurig bij elkaar blijven. Van de organisatie kregen we bonnen, waarmee we fiets konden krijgen van een van de vele fietsverhuurbedrijven, die allemaal toch van Soepboer blijken. Op de ochtend van mijn lezing peddelen we in mistig bijna vriesweer over een groot deel van het eiland. Fazanten, konijnen, horden brandganzen, kraaien, vinken, spreeuwen, mezen kruisen ons pad; een bosuil vliegt op en op het wad miegelt het van de ganzen, bergeenden, steltlopers, zoals wulpen en een diffuus ochtendlicht geeft een mysterieuze sfeer en versterkt de stilte. Op de weilanden naast de brandganzen talrijke kieviten. Afgelopen woensdag brengt de eigen bus van Hotel Van der Werff ons weer bij de veerboot en met weemoed, tevredenheid, ja zelfs geluksgevoel nemen we de oversteek naar naar het vaste land. Het is dan schitterend, prikkelend weer met de geur en al de lichte kleur van lente. 

Hieronder wat foto’s en een kort filmpje over Hotel v.d.W, met de legendarisch in 2014 overleden eigenaar jan Fisher.