Gisteravond laat de goed gemaakte documentaire gezien over Albert Heringa, de man die zijn 99 jarige moeder hielp bij haar levenseinde. Uitspraak is over een paar weken. de eis is al opmerkelijk : twee maanden voorwaardelijk, met een proeftijd van 2 jaar. Want hij kan niet opnieuw zijn moeder helpen en het ziet er niet naar uit dat hij een bedrijfje gaat beginnen dat service verleent bij levensbeëindiging. De verlegenheid van het O.M. is duidelijk. Dat blijkt ook al uit het feit dat het drie en een half jaar geduurd heeft vóórdat de zaak voorkwam. Daarmee geeft het O.M. aan, dat er dan wel een wet is, maar dat er ook zo iets als geest van de wet. Dat een wet soms stuk loopt op werkelijkheid, in elk geval nooit elke situatie dekt. Tenminste als je geen politiestaat wilt, als de wet er is voor mensen en niet andersom. Ik moet dan denken aan Paulus’ woord: de letter doodt, de geest maakt levend. Strikte, consequente toepassing van ook wat de Wet van de Eeuwige is, de Thora, leidt tot humane ongelukken. Zoals een scheidsrechter een wedstrijd kan doodfluiten, zo kan rigide , letterlijke toepassing leiden tot de dood van menselijkheid. De Farizeeën hadden van de Thora als richtingwijzer, richtsnoer, wegwijzer harde Wet gemaakt, de uitvoering doel op zich en dat leidt eerder tot hypocrisie en tot een terreur. Jezus stelt de mens weer centraal en geeft hem tools in handen voor een humaan leven, voor een leven waarin je opgericht wordt in plaats van neergedrukt. En dat kan wat mij betreft ook betekenen dat je uiteindelijk iemand de ruimte geeft of zelfs helpt een leven dat geen leven meer is te beëindigen. Natuurlijk niet in het wilde weg, met richtlijnen en waarborgen en controle, maar wel de vrijheid om het te doen. In en door Christus zijn we geen slaven meer, maar vrije mensen, tot leven geroepen. In dat licht mag je ook de dood zoeken, als het leven zelf dood is geworden en het sterven winst is. In de docu hoorde ik een CDA- politicus zeggen dat de samenleving boven het individu gaat. Als dat zijn overtuiging is, hoort de politicus bij de SP of nog strikter. Want wat is de samenleving anders dan in feite de overheid. Christen Unie-politici spraken over ‘overgave’ en ‘lijden hoort nu eenmaal bij het leven’. Met overgave wordt dan bedoeld dat je de dood aan God moet overlaten, want zei ze : je geboorte heb je ook niet zelf geregeld. Dat is waar, maar daar gingen toch echt daden – hopelijk uit liefde – van mensen aan vooraf. Natuurlijk kun je het verwekken en de geboorte in het licht van de Eeuwige zien, maar Hij is niet de grote Ooievaar die een gevuld mandje aflevert. En dat lijden bij het leven hoort is uit de mond van iemand die juist gelooft in het unieke lijden van Christus voor ons, niet allen vreemd, maar ook hard. heeft misschien zelf nog niet hoeven piepen en janken van de pijn. Als hem lijden overkomt gaat hij als hij consequent is  ook niet naar de dokter, want lijden hoort bij het leven. Meer een boeddhist dan een christen die Seghers, want hij was het die dat zei. Wie de mens, zich zelf aan het eind buitenspel wil zetten, waarom dan niet gedurende  het leven daaraan vooraf?  We nemen zelf duizenden beslissingen, al dan niet in ‘overleg’ met de Ene, waarom dan niet de beslissing om je leven zelf terug te geven?  Kan dat dan ook niet in geloof en in ‘overleg’ geschieden? Wil de Ene echt een leven dat in bitterheid en diepe duisternis eindigt? Ik geloof er niets van. We hebben het als een cadeau in handen gekregen, onderweg blijkt het cadeau niet gemakkelijk mee te spelen, vaak, soms ook juist wel, maar als het op is, versleten, tot last, mag je het dan niet teruggeven?