Op de vraag waarom hij op het bordes onder zijn blauwe pak witte puntschoenen met bloemmotieven droeg, antwoordde de kersverse minister van Volksgezondheid, Hugo de Jonge: ” omdat het vandaag een vrolijke dag is”.  Het was ons al vooruitgesneld – en dus al voor de beëdiging van het nieuwe kabinet onderwerp van gesprek – dat de voormalige CDA-wethouder graag zijn voeten schoeide met opvallende stappers. Als hij gisteren daarvan was afgeweken, dan zou het journaille ogenblikkelijk gevraagd hebben, waarom hij voor degelijk schoeisel gekozen had. Nu heb ik zelf deze nieuwkomer van 40 gekend toen hij nog hele kleine schoentjes droeg aan zijn peutervoetjes. De kleur er van herinner ik me niet meer. Hugo de Jonge is namelijk de zoon van de jongste zuster van mijn ex-vrouw. Zijn vader is een collega, die als predikant op de kansels stond van Hervormd Bruinisse, Alphen aan de Rijn en Zaamslag. Hij studeerde in Leiden, waar mijn schoonfamilie woonde en ik herinner hem  als vrolijk, maar degelijk confessioneel en politiek gezien een hartstochtelijk aanhanger van de CHU, de stroming waar ook Buma uit voortkomt. Een oom van de nieuwe minister en broer van zijn vader was hoogleraar Nieuwe Testament, eerst in Leiden en later in Amsterdam of omgekeerd. De kleine Hugo was een jaar of vier toen ik scheidde en hij dus buiten mijn gezichtsveld raakte. En nu is hij aangetreden met schoenen die passen bij een vrolijke dag. Toen Plasterk voor het eerst minister werd, tooide hij zich met een opvallende hoed. Het werd zijn kenmerk, terug te vinden in menig cartoon. In het afgelopen kabinet heb ik hem nooit meer met die hoed gezien. Ben dus benieuwd hoe lang De Jonge het volhoudt met opvallend schoeisel in de Tweede Kamer te verschijnen, het journaille tegemoet te treden of bij een andere gelegenheid zich aan de buitenwereld te vertonen, nadat hij eerst zijn kinderen heeft uitgezwaaid als ze naar school gaan. Dat laatste vertelde hij bij Pauw, die besefte dat je op zo’n vrolijke dag als de installatie van een nieuw kabinet een gesprek vooral wat luchtig moet houden en niet al direct moet belasten met hevig kritische vragen waarop de nieuwe bewindslieden – in zijn geval de drie vice-premiers – in feite nog geen antwoord kunnen geven. Een verademing vergeleken met het lange programma van de NOS, waarin door ene Albert Bos  en Nynke de Zoete  nieuwe ministers aan een kruisverhoor werden onderworpen. Kritisch vragen wordt verward met drammerigheid en scoringsdrift, een veel voorkomend euvel m.i. in Den Haag. Vragen waarop nooit het antwoord komt wat de scoringsgeile journalist wil horen, waarbij het dus altijd blijft bij schieten naast het doel of hooguit tegen paal of lat.