Ik lees net dat Eddy Wally overleden is. “Eddy wie?”, zegt u. Dat vroeg ik ook, toen ik jaren geleden een paar dagen met Rijk de Gooijer op stap ging. Op stap moest, want zijn vriendin, met wie hij samenwoonde (terwijl hij nog officieel getrouwd was met de zus van Andrea Domburg), ‘dropte’ hem bij mij, omdat ze gek van hem werd. Rijk zat in een periode van manische hyper. (Pas later werd vastgesteld dat hij manisch-depressief was en kreeg hij lithium te slikken) Enfin, Rijk wilde dolgraag met me weg en had al bepaald dat we naar de zuiderburen moesten. Eerst naar Hasselt, waar hij in de buurt een lunch had geregeld in een destijds , maar inmiddels opgedoekt fameus driesterrenrestaurant en daarvoor zouden we naar een optreden van Eddy Wally voor duizenden studenten in een tent op een groot plein. Eddy wie? Eddy Wally bleek een charmezanger, wereldberoemd in Vlaanderen, voor studenten camp, voor zich zelf The Voice of Europe, zoals hij zich graag noemde. In Vlaanderen scoorde hij hits met Chérie en Ik spring uit een vliegmachien. Rijk vertelde me dat Kees van Kooten een ‘fan’ van hem was en ook een liedje voor hem geschreven had: Ik zie sterren en kometen, door Eddy steevast gezongen als Ik zie sterren en kom eten. Zo togen we met mijn auto naar het grote plein bij Hasselt. Het was een grote klerebende: duizenden vertrapte plastic bierbekertjes, ander afval, stroompjes pis en drollen, het overschot van een losgeslagen studentenmassa die het begin van het universitair jaar vierden, waarvan het merendeel joelend te horen was vanuit de grote tent, in afwachting van de excentriek geklede charmezanger. Wij mochten backstage en zagen Wally opkomen, hartstochtelijk toegejuicht door de nog of al weer dronken studenten van beiderlei kunne. Hij zong z’n hits, helaas niet het lied van Van Kooten. Een half uur slechts, maar een half uur met studenten die uit hun dak gingen. Na afloop spraken we de man bij de burgerlijke stand bekend als Eduard Van De Walle en deze was verrukt de grote filmacteur te mogen begroeten. Hij nodigde ons uit voor een verdere ontmoeting in een hotel bij Antwerpen, waar hij logeerde en voor een optreden voor een bekend radioprogramma in een Brusselse studio de dag er op. Na de lunch en bezoek aan Hasselt, waar ik voortreffelijke oude jenever insloeg, naar Antwerpen. Het gesprek ging uiteraard voornamelijk tussen Rijk en Eddy, in mijn ogen en oren een ‘nicht als een kathedraal’, in elk geval zeer verwijfd en de twee enthousiasmeerden elkaar in wilde plannen voor een film van hen beiden. In zijn hyper bui zegde Rijk Eddy van alles toe en Eddy straalde als een kind dat voor het eerst een hartstochtelijk begeerd cadeau kreeg. ‘Dat ik toch mag optreden samen met de grote Rijk de Gooijer: een droom komt uit’, kirde hij. Het is er nooit van gekomen, nadat al snel Rijk de lithium kreeg voorgeschreven. Wij vonden onderdak in een Antwerps hotel, we aten rijk en de andere dag op naar Brussel. Eddy had het keurig geregeld, we konden naar binnen en waren getuige van een hilarisch programma. Nu had Rijk vanaf het begin een videocamera bij zich, met het idee de opnames te kunnen verkopen aan een tv-programma. Daar is het nooit van gekomen. Ik had een datrecorder mee voor het geval dat. Daar is wel wat van gekomen. Ik werkte voor de VPRO en maakte voor een programma van Ineke van de Berge docu’s, o.a. over heiligen. Toen ik haar van Eddy Wally vertelde was ze verrukt; zij kende hem ook, hield van camp en extravaganza. Dus gingen Rijk en ik niet veel later naar Zelzate, waar Wally een keer per week met zijn vrouw op de markt stond met leren tassen. De ontvangst was wederom hartelijk en we werden na de markt bij hem thuis in Ertvelde genodigd. Zelzate en Ertvelde liggen niet ver van elkaar, tegen de grens met Zeeuws-Vlaanderen. Naast de deur van zijn villa een groot ‘gouden’ bord met zijn naam in koeienletters en een – ik meen me te herinneren – zeven sterren: het aantal gouden platen dat hij gescoord had, vertelde de charmezanger. Zijn huis bleek vol te hangen met foto’s van de maestro zelf, vooral samen met andere grootheden. Zoals Eddy Merckx en Jan Mulder. Het gesprek waseen stralende lofzang op Eddy zelf, z’n grote schare fans – ‘van 8 tot 88′ – en intussen was zijn vrouw druk in de weer met het vervaardigen en aandragen van versnaperingen. Een heel lieve vrouw, klein van stuk, maar dat was Eddy ook, zeer eenvoudig gekleed en in alles dienstbaar aan haar man, die overduidelijk om de haverklap zijn haar ravenzwart verfde. Zij knutselde ook Eddy’s extravagante kleding in elkaar en liet dat vol trots zien: een grote kast vol met de meest waanzinnige kostuums. Kostuums ook aangepast aan de landen waar hij had opgetreden, zoals in Rusland en China, waar hij populair was. Zijn lied Chérie was zelfs in het Chinees vertaald. Eddy had ook opgetreden in Las Vegas. Inmiddels had ik begrepen dat hij vooral ook populair was in homo-kringen, zeg maar van het type Paul de Leeuw. Ik legde hem dat voor. Hij schrok zichtbaar en raakte wat in de war. Rijk riep met die karakteristieke scherpe stem:”Ja, Eddy, dat is waar, wat Klaas zegt, Nederlandse nichten zijn dol op je’. ‘Ik hou van heel mijn publiek’, antwoordde Eddy weer in zijn gebruikelijke plooi van een brede glimlach. Enfin, de radioscoop is gemaakt en uitgezonden en samen schreven Rijk en ik nog een artikel voor de Nieuwe Revue, wat Rijk had geregeld met de toenmalige hoofdredacteur Hans van Straaten. We kregen er goed voor betaald, maar het artikel is nooit geplaatst. Het weekblad verhuisde in die tijd naar een ander pand, daar is het zoek geraakt en niet veel later stapte Van Straaten op.                                                     Eddy Wally is 83 jaar geworden, had in 2011 al een hersenbloeding gehad, terwijl al eerder kanker was geconstateerd en hij overleed in een verzorgingshuis in Zelzate.