Toen ik een jaar of negentien was bezorgde ik me zelf door over een paaltje te vallen tijdens het voetballen een zgn. voetbalknie. Een deel van de binnenmeniscus was kapot en ik moest worden geopereerd. Dat ging toen – 45 jaar geleden – nogal rigoureus en ruig. Orthopedisch chirurgen werden slagers genoemd. De hele binnenmeniscus werd verwijderd. Ik geloof dat ik ruim een week in het ziekenhuis lag (Diakonessenziekenhuis Naarden). De eerste oefeningen: het strekken van de been, herinner ik me nog immer als zeer pijnlijk. Ik kreeg o.a. bezoek van een toenmalige vriend en schoolgenoot (Kweekschool Rehoboth Utrecht) en zijn verkering. Dat meisje zou later mijn vrouw worden. Die vriend kwam eerder uit de kast als ik. Dat meisje kreeg dus twee maal een relatie met een voor voor haar verkeerde man. Enfin, in 2009 werd artrose in de geopereerde knie geconstateerd. In de knie is nog steeds het litteken van 45 jaar geleden te zien en rondom is het altijd gevoelig gevoelloos gebleven. Bij bepaalde handelingen, zoals veters vastmaken en kousen aan trekken, na lange wandelingen had ik last van pijnscheuten of langduriger zeurende pijn. Vandaar de gang naar de dokter en naar de röntgen voor een foto. Diagnose: lichte vorm van artrose. Die lichte vorm is nu zwaar en totaal geworden. Afgelopen zomer voelde ik een redelijk constante zeurpijn (kiespijn in de knie, zoals een vriend het noemt, dus zeg maar kniespijn) en na een lange wandeling van zo’n 16 kilometer had tegen het eind weer de gebruikelijke pijn, maar heviger en het was de andere dag niet over, zoals ik gewend was. de pijn hield aan, de knie werd dik. De gang naar de lijfarts was snel gemaakt, die constateerde een ontsteking, die niet overging. Naar het ziekenhuis voor een foto: uitslag totale artrose en dus kwam ik op het spreekuur van een orthopedisch chirurg. geen slager, maar een van de beste van Nederland. Voor hem was het duidelijk: ik was slechts geholpen met een nieuwe knie. Een kunstknie dus. Aanstaande maandag ga ik het ziekenhuis in en dinsdag wordt geholpen en daarna volgt direct revalidatie. In een groep, de zgn. joint care. Met lotgenoten die dinsdag ook een nieuwe knie krijgen. Ik heb voorlichtingsbijeenkomsten achter de rug; ik heb geoefend met het lopen met krukken en de thuiszorg is langs geweest. De operatie duurt ruim een uur, verloopt onder het lam leggen van je onderlichaam (ruggeprik) en onder het toedienen van een roesmiddel om niet al het gesnik en gezaag te horen. De chirurg is niet dezelfde als diegene bij wie ik op spreekuur kwam. Hij is een tijd uit de roulatie. Ik vertrouw me nu toe aan de jonge handen van een Belgische orthopeed, die ook heel goed schijnt te zijn. Hij hield zelfs al lezingen in Amerika voor duizenden collega’s, zo is mij verteld. Het is een kwestie van overgave.