Het was gisteren een lange en zware dag. In Rheden was de uitvaart van een dierbare vriend, die slechts 64 jaar werd en aan een razendsnel groeiende tumoren in de buik overleed. Laat in de ochtend was ik vertrokken, halverwege de avond was ik thuis. Ik moest bijkomen en me ook weer voorbereiden op een uitvaart van een gemeentelid vanochtend. De wekker had ik op half acht gezet. Maar ik werd eerder wakker, zeg maar ik schrok wakker: de bel van de voordeur ging. Ik keek op m’n horloge: zeven uur. Wie belt er in vredesnaam zo vroeg aan de deur! Dan gaan alarmbellen rinkelen. Ik schoot snel een broek aan, gunde me geen tijd kunstgebit in te doen en snelde zover dat met mijn rechter-geopereerde – knie gaan kon naar benden. Ik deed de voordeur open en een bebrilde man in zwarte werkkleding stond vrolijk lachend voor me. Achter hem een vrachtwagen met flinke aanhanger, waarop met koeienletters Baby Dump geschilderd stond. Bij de achterklep van de aanhangwagen een jongeman in dezelfde kleding als de bebrilde met – eerlijk waar – een babyface. ‘Wat doet u zo vroeg bij mij aan de deur’?, vroeg ik verbaasd en ook enigszins bozig. ‘Wij komen de bestelde babyartikelen bij u afleveren’. Deze zin sprak hij al veel minder zeker uit; ik zag aan zijn gezicht dat hij doorkreeg dat hij wellicht voor een verkeerde deur stond. ‘Maar dit is toch Het Hoefke 27′, vroeg hij aarzelend. ‘De enige baby in mijn leven ben ik zelf geweest’, zei ik. Intussen zag ik in mijn linkerooghoek een jonge vrouw verderop de straat in zwaaien. Enfin, misverstand opgelost en ik bereidde me wat eerder voor de dag die voor me lag dan gepland. Waarbij ik me afvroeg wie ooit bedacht heeft z’n zaak van afgedankte babyspullen Baby Dump te noemen? Ik snap de analogie met andersoortige dumpzaken, maar baby verbinden met dump. Ik zag al die berichten in de media voor me, waarin sprake is van letterlijk baby’s dumpen, eufemistisch te vondeling leggen geheten. Dat de kersverse baby in mijn straat tweedehands spullen krijgt lijkt me niet zo onoverkomelijk, ik kan niet in de portemonnee van zijn/haar ouders kijken en hij/zij heeft er ook (nog) geen weet van, maar ik denk dat ik zelf nooit bij een zaak met die naam kopen zou. Enfin, een uur later was ik in onze kerk voor de uitvaart van een man die tegen alle verwachting in 85 jaar mocht worden.