COLUMN 67 ND

Vanaf het allereerste begin raakte ik verknocht, zeg maar gerust verslaafd aan The Crown. Naar mijn mening het beste wat Netflix tot nu heeft gebracht.

Het zal wel dat het niet geheel volgens de feiten is gemaakt, maar eerlijk is eerlijk wie kent de werkelijkheid en waarheid achter zo’n gecompliceerde familie, waarvan heel veel – terecht – in het verborgen blijft. Vorstenhuizen bestaan dankzij het mysterie en vervullen zo een functie die aan presidenten en republieken ontzegd zijn.

Om niet aan de oppervlakte te blijven of te veel documentaire te worden, moet er ingevuld, geïnterpreteerd worden. Mijns inziens gebeurt dat waardig en betrouwbaar. Vele scenes zijn aangrijpend en trekken je de familie binnen.

Er wordt uitstekend geacteerd met een goed oog voor casting; opnames buiten en binnen zijn een lust voor het oog.

De mooiste aflevering tussen al die parels in de kroon is voor mij diegene waarin prins William de confrontatie zoekt met zijn vader. De kroonprins haat zijn populariteit, die gelijk is aan die van zijn inmiddels overleden moeder of overschrijdt die zelfs. Als een glamorous popster wordt hij overal waar hij verschijnt gillend toegejuicht, uiteraard het meest door meisjes van zijn leeftijd.

Op een wintersportvakantie met zijn vader en broer Harry komt het tot een harde confrontatie: William weigert een persmoment. Het moet toch, maar daarna is zijn relatie met pa tot onder het vriespunt gedaald.

De puberprins is zijn moeder kwijt en dat verwijt hij zijn vader. Het is zijn opa, een prachtige rol van Jonathan Price, die hem duidelijk maakt dat hij zich ten diepste in de steek gelaten voelt door zijn moeder en dat zijn vader, de prins of Wales, ook een weliswaar eigen maar even groot verdriet kent.

William besluit zijn vader op te zoeken, die net in de tuin aan het werk is en zich verrast weet door het bezoek. Deze vraagt zacht: ‘moet je niet op school zijn?’ Dan valt William zijn vader om de hals en wij zien dat tafereel van afstand en wel vanaf opa Philip die betraand en instemmend deze verzoening gadeslaat.

Bij het zien van deze prachtig en sereen in beeld gebrachte scene hield ik het ook niet droog. Allerlei Bijbelse taferelen komen bij me boven. Die tuin wordt een hof van Eden van de verbinding in plaats van de verwijdering; ik zie de verzoening – letterlijk ook – van Jakob en Esau na Jakobs gevecht bij de Jabbok.

We zijn weer van oud naar nieuw gegaan. Maar dat is slechts een kwestie van tellen, ter wille van een goed verloop der dingen. Noodzakelijk en zeker een vorm van bedwingen van de chaos, van ordening.

We hangen er van alles aan op, vooral goede voornemens, die dan weer verwaaien als de geur van oliebollen en het verdampen van de alcohol in de champagneglazen.

Waarlijk van oud naar nieuw gaan is wat we in bovengenoemde scene zien. Waar drempels geslecht worden, blokkades als dranghekken opzij worden gezet, stenen van aanstoot en ergernis weg getild worden.

Verzoening opent een weg, is een nieuw begin, noodzaak en geluk voor elke dag. Neem het ook maar letterlijk, zeker die van God. Zijn zoen doet blozen, maakt deemoedig, smaakt zoet en opent opwaartse wegen.

Zonder de zegen van de zoen is het geen doen. Verzoening vult en vervult de tijd en geeft de dagen zin, lust en doel.

Verzoening is kern van het Bijbels getuigenis,  het erbarmen van het omarmen, de vader die zijn haveloze, besmeurde zoon in zijn armen sluit in die door Rembrandt zo treffend geëtste gelijkenis.

In Bachs Mattheus Passion is de aria Erbarme dich niet voor niets het hart en keerpunt.

Gerrit Achterberg in Bede

‘Toen gij uw armen om mij sloeg

Hebt gij de vuren van de dood

Overgenomen in uw bloed,

Hebt gij het licht in mij gelegd …’

Of met Paulus: groet elkaar met een heilige kus…

Zo wordt elke dag nieuw.