Column 68 ND

Opeens zocht hij de camera en keek er uitdagend  in en kwam zo bij ons kijkers indringend binnen en ik schrok nog iets meer dan ik al was geschrokken.

Tijdens de Nationale Holocaustherdenking zat op de eerste rij tussen Rutte en Halsema  de kersverse voorzitter van de Tweede Kamer Martin Bosma.

De Wilders-fluisteraar en bedenker van de bedenkelijke kopvoddentaks kwalificatie en van de nog immer vers in het collectieve geheugen opgeslagen Marokkanen-uitspraak.

Hoe zouden Rutte en Halsema en anderen zich gevoeld hebben in de nabijheid van dit boegbeeld van het verscheurende wij-zijdenken? Als kijker voelde ik al ongemak, hoeveel te meer zij die in hun toespraken dat wij-zij denken als gif aan de kaak stelden? Bosma zelf wekt de indruk van een brutale koude kikker, omdanks zijn liefde voor poezie.

Enfin deze gedachten nam ik mee naar het hoge noorden voor de try out van mijn solovoorstelling

‘Zie de mens’, in het intieme stokoude kerkje op de terp van Wyns, een dorpje boven Leeuwarden aan de Dokkumer Ee, niet ver van het beroemde elfstedenbruggetje van Bartlehiem.

‘Zie de mens oftwel in de taal van Piitatus die die uitroep doet Ecce homo!

Een voorstelling van bespiegeling op de mens in ernst en luim, improviserend, met houvast aan eerder en recent geschreven teksten, eigen gedichten en die van anderen.

Hinkstap springend, van de hilarische hak naar de ernstige tak.

Een zoektocht , zeker ook voor de zeventig man vrouw gehoor. Met uiteindelijk de spits het belang en de diepte van die uitspraak van Pilatus. Een belijdenis ondanks hem zelf.

En de keuze voor het volk wie vrij te laten, de crimineel Barababas of de mens in wie hij Pilatus, ook niet iemand van onbesproken allure en status, geen schuld kon vinden.

Alsof het hedentendage zou gaan tussen zeg Holleeder of het onschuldig slachtoffer van de toeslagenaffaire of zeg tussen Navalny en Poetin.

Gebrek aan lef van Pilatus om het zgn democratisch te laten beslissen. De uit ophitsing verkregen volkskeuze gevolgd door het verbeten verzoek tot kruisiging – een gruweldood – blijkt verwonderlijk en onbegrijpelijk en  onbegrepen het middel tot heil voor mens en wereld.

Als paasevangelie, als goede boodschap waarvoor je uit je bed van ledigheid en doodsheid op mag staan, heeft het zijn weg gevonden over heel de wereld. Ook in dat intieme kerkje van Wyns en al die vele terpkerken in het hoge noorden.

Zie de mens, de Adam revisited, opnieuw en als nieuw in wie het de Vader behaagd heeft zijn wereld en zijn kinderen te redden.

Hier wijdt mijn ziel met een verwonderend oog….

Verwondering over en overgave aan die wonderlijke, onbegrijpelijke tegennatuurlijke openbaring,

in zovele variaties, kleuren en toonzettingen in wat wij Bijbel noemen.

En hoe het de kerk ook gaat, hoe veel er tijdens de opstandingsdagen in ‘verwachting’ zijn  en hoe vaak per maand: corebusiness van de kerk blijft die verhalen te laten klinken, laten horen  en je er over verwonderen en er over te zingen en er voor te bidden en  van daaruit de nood neer te leggen bij die Mens waarvan heel de Schrift, al de Wet en Profeten  getuigen.

Meer hoeft de gemeente van Christus niet te doen: leven in verwachting van openbaring.

Of om het met Barnard te zeggen:

Elia een lied

Gij gaat voorbij. Een grote ademtocht

alles wat vastomlijnd leek staat te beven-

In de emotie heb ik u gezocht,

Gij waart er nioey. Niets dan mijn eigen leven.

En de ontreddering ging voor U uit,

het vuur als Uw heraut vooruitgezonden-

Ik bleef alleen alleen in mijn eenzaamheid,

tot niemand onzer komt Gij onomwonden.

En dan, als niets meer spreekt, alles blijft stom,

achter een sluier soms, uit een stil midden

is er een stem. Gij spreekt, maar andersom:

als ik niets hoor, als ik niets weet te bidden. Zie de mens, zie het lam Gods : om voor te buigen in ootmoed en ontzag