Column 69 ND

Al dagen is het in mijn hoofd ( en hart) een chaos, een tohoewabohoe  (zoals het in Genesis 1: 1 genoemd wordt) aan gedachten, emoties, afwegingen en meningen. Oekraïne bonkt blijvend op de deur in een vrees van uiteindelijke ondergang. De strijd in Gaza houdt me gevangen in verwarring en scholletje springen van keuze voor of tegen wie of wat.

De dood van Navalny schokt. Niet zo hevig als ik zag bij Derk Sauer, die ik opeens een stuk ouder zag geworden, maar zijn verdriet resoneert wel in mijn ziel. De verschrikking van Poetin doet het ergste vrezen voor de moedigen met bloemen, voor elke tegenstem, waarbij het kyrië van die oude dame door merg en been gaat, je zou haar zo willen omarmen: wat een moed, wat een evangelisch stemgeluid!

Navalny doet me weer denken aan Vaclav Havel, bij wie ik op bezoek was oudejaarsdag 1985 en toen vertelde dat hij de hem toegekende Erasmusprijs aanvaardde, maar dat hij niet naar Rotterdam zou afreizen om hem in ontvangst te nemen. ‘Want dan wordt mijn paspoort me ontnemen, kan ik niet terug en kan zo niet van waarde zijn in het verzet tegen het draconisch regime’. Het was hetzelfde argument waarom Navalny na de genezing van zijn stiekeme vergiftiging terugging naar Moskou.

En dan het verbod op ritueel slachten. Waar ter zake Gaza joden en islamieten nog al grosso modo tegenover elkaar staan, zijn ze hier bij elkaar in het beklaagdenbankje gezet.

Als  klein jochie kwam ik dagelijks langs een slagerij op weg naar de kleuterschool. Op donderdag ontdekte ik werd er geslacht, zo tussen de middag, wanneer de winkel dicht was. Ik haastte me na de middagboterham naar de slagerij en keek gebiologeerd naar een pistool die op het hoofd van een varken of een koe werd gezet; de ferme uithaal waarmee een vlijmscherp mes in de hals werd gezet, het bloed golvend wegvloeide en vervolgens de buik werd opengesneden en een teil zich vulde met de groene (koe) hetzij lichtbruine darminhoud (varken) Ik zal er thuis  bevlogen over verteld hebben. In elk geval zei mijn vader toen ik tijdens mijn kweekschooltijd zei dat ik dominee wilde worden: ‘ik hou je niet tegen, maar ik heb liever dat je slager wordt, dan heb ik er nog wat aan’. Enfin, dat slachten van toen  was  niet verboden. De kleinschaligheid  en de zorgvuldigheid  er van komt volgens mij overeen met het kosjere slachten. Dat nu gezien wordt als dieronvriendelijk.

Het lijkt ook op eerste gezicht en gehoor een schending van dierenwelzijn. Zonder verdoving een mes door de hals. Maar wie het wel eens echt heeft gezien weet dat het zo snel en precies gaat dat je je afvraagt of dat wel zo wreed is. Bovendien gaat het in slachthuizen diervriendelijker aan toe? Ik was een paar maal in zo’n slachthuis en mij viel op de enorme onrust van de dieren voordat ze verdoofd werden, alsof ze voelden en roken vanwege het vloeiende bloed wat hen te wachten stond. En hoe vaak zijn slachthuizen niet negatief in het nieuws geweest?

Het aanbreken van het teken van het verbond staat ook al lang ter discussie en het zal me niet verbazen of dat wordt ook verboden. En waarom dan ook niet het dopen van kinderen? Het is dan wel niet een zogenaamd aantasten van de lichamelijke integriteit, maar wel – zo kan aangevoerd worden – van de geestelijke.

En laten we eerlijk zijn : de gedachte van een mens, een god zelfs, als geslacht lam als de redding van de wereld , is  toch te absurd, te belachelijk, te ergerniswekkend om te aanvaarden?

Afgelopen zondag verhinderde een plotselinge duizeligheid een gang naar Holysloot om daar ondanks die absurditeit van dat Lam Gods te spreken, van die Mens, die Adam revisited.

Gelukkig vond ik stilte in de storm bij een goed woord van Willem Jan de Hek vanuit de Utrechtse Jacobikerk.